جلوه جلیلی

گردشگری صنعتی است که توسعه آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از مسائل و عوامل موثر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در هر منطقه است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تحلیل اثرات گردشگری بر توسعه روستای درک در استان سیستان و بلوچستان می باشد. اطلاعات و داده های پژوهش به وسیله مطالعات میدانی و مطالعات اسنادی- کتابخانه ای به دست آمده است. جامعه آماری تحقیق 51 نفر از روستاییان می باشند. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از نرم افزار spss و به کارگیری آزمون تی تک نمونه ای انجام گرفته است. نتایج نشان می دهد، در شاخص اثرات اقتصادی گردشگری سطح معناداری هر یک از گویه از 0.05 کمتر بوده است که این نشان می دهد تمامی متغیرهای شاخص اقتصادی اثرات معناداری بر گردشگری دارند به جز متغیر افزایش قدرت خرید و ارتقای سطح زندگی. در میان متغیرهای شاخص اجتماعی و فرهنگی گردشگری، تمامی متغیرها دارای سطح معناداری می باشند. در شاخص اثرات زیست محیطی گردشگری به جز شاخص های حفظ محیط زیست گیاهی، آلودگی های صوتی، آلودگی هوا و ... بهبود وضعیت معابر داخلی بقیه متغیرها از سطح معناداری برخوردار می باشند.

رویکرد بومی سازی یکی از گفتمان های است که در عرصه پارادایم های جدید توسعه موردتوجه قرارگرفته است، که رویکردی از پایین به بالا و متکی بر مکانیسم درک، پذیرش و جامعه پذیری اطلاعات بومی است. لذا اهمیت نگاه بومی در سیاست گذاری توسعه خیلی مهم و اساسی است. ازاین رو مطالعه حاضر باهدف بررسی میزان بومی سازی در سیاست گذاری توسعه روستایی در ایران در پی پاسخ به سؤال؛ در سیاست گذاری های توسعه روستایی کشور تا چه اندازه به بومی سازی توجه شده، می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی و مبتنی بر مطالعه کتابخانه ای و اسنادی است. تحلیل محتوا در این پژوهش از نوع مضمونی و درواقع واحد تحلیل، مضمون های موجود در متن مواد قانونی، اهداف کلان و خط مشی ها در تحلیل برنامه های اول تا ششم توسعه با تأکید بر نگاه بومی است؛ و نتایج به دست آمده نشان می دهد برنامه اول و دوم توجه به سیاست بومی سازی از جایگاهی برخوردار نیست. در برنامه سوم در رابطه با روستاها می توان رگه هایی از نگاه بومی یافت اما این نگاه چشمگیر نمی باشد. برنامه چهارم، امید به نگاه بومی در سیاست گذاری های توسعه را افزایش داده است در برنامه پنجم نگاه بومی سازی در سیاست گذاری های برنامه توسعه روستایی پررنگ تر بوده و در برنامه ششم توجه به استعدادها و ظرفیت های بومی و محیطی و قابلیت محلی- اقتصادی آن منطقه، با مشارکت نیروهای محلی و آموزش صدهزارنفری از روستاییان و عشایر به عنوان عناصر پیشرو و تسهیلگر درزمینه برنامه ریزی محلی که نشان از توجه به اهمیت بومی سازی در سیاست گذاری برنامه توسعه روستایی دارد.