فاطمه مردان خوش نوا

بخش مهمی از ارتباط کلامی ما را استعاره تشکیل می دهد. در سنت مطالعات ادبی، استعاره به مثابـه عـالی تـرین نوع تشبیه در شرایطی شکل می گیرد که از میان ارکان تشبیه تنها مشبه به کاررود. از منظر زبان شناسی در چنین شرایطی با دو محور جانشینی و همنشینی سروکار داریم؛ بـدین معنی که به دلیل تشابه معنایی نشانه ای از محور جانشینی بـه جـای نشـانه دیگـری انتخاب می شود و بر محور همنشینی قرارمی گیرد. در این پژوهش به دلیل همنشین شدن عکس با متن ادبی به ادامه مطلب پرداخته تا رابطه استعاره و عکاسی بهتر درک شود. زیرا بهتر است گاهی عکس‌ها را استعاره هایی بدانیم که نیاز به رمز‌گشایی دارند. در دوران معاصر که وامدار دوران پست مدرن است، هنر عکاسی و ادبیات و استعاره بیشتر از گذشته با یکدیگر تداخل معنایی پیدا کرده اند. زیرا پست‌‌ مدرنیست‌ها انواع چیز‌ها را به چشم متون می‌نگرند و بر این نکته تأکید دارند که همه متون به صورت نقادانه قرائت شوند. عکاسی نیز همواره بخش تفکیک ناپذیر هنر پست مدرن بوده است و در شــکل‌گیری نظریه‌های پست مدرنی نقش اساسی داشــته اســت. در ادامه پژوهش مروری بر آثار چند هنرمند غیرایرانی همچون جنی هولرز و دیوید لوینتال انداخته شده است. سپس به تحلیل و بررسی چند نمونه موردی از آثار عکاسان ایرانی که از هنرمندان غیرایرانی الهام گرفته اند، پرداخته شده است. روش درنظر گرفته شده برای این پژوهش با توجه به قرارگیری آن در حوزه علوم انسانی کیفی و توصیفی است و نوع گردآوری منابع آن به صورت کتابخانه ای(کتاب، پایان نامه، مقاله وغیره) می باشد.