The Viewpoints of Some Great Islamic Philosophers and Theologians Regarding the Nature of Practical Reason Propositions
آرشیو
چکیده
Philosophical inquiry into practical matters, similar to theoretical views, has been a subject of investigation by Islamic thinkers. The viewpoints of Muslim wise men (hakims) regarding the nature of practical reason and propositions based on it have varied. Some of them, like Avicenna, Khwaja Nasir al-Din Tusi, and Allameh Tabataba'i, consider practical reason propositions to be of the type of "mashhurat" (common opinions) and "e'tebariyat" (Conventionalities) among humankind, positing no reality beyond them. Therefore, they deem practical rational insights unusable in demonstrative arguments. Others, such as Mulla Hadi Sabzevari, Lahiji, and Mohammad Baqir Sadr, emphasize the certainty and reality of these propositions and believe that practical reason propositions can be used in demonstration. This article, using a descriptive-analytical method, re-examines the views of some hakims and theologians to contribute to the understanding of the identity of practical reason and the philosophy of ethics among Islamic thinkers.دیدگاه برخی فیلسوفان و متکلمان بزرگ اسلامی در مورد حقیقت گزاره های عقل عملی
تفکر فلسفی در امور عملی همانند نظریات ، مورد واکاوی متفکران اسلامی بوده است.دیدگاه های حکمای مسلمان در مورد ماهیت عقل عملی و گزاره های مبتنی بر عقل عملی ، مختلف بوده است؛ برخی از آنها مانند ابن سینا، خواجه نصیر الدین طوسی و علامه طباطبائی گزاره های عقل عملی را از سنخ مشهورات و اعتباریات بین نوع انسانی می دانند و حقیتقی ورای آن برای آن قائل نیستند و لذا دریافت های عقلی عملی را در استدلال برهانی غیر قابل کاربرد می دانند و برخی دیگر مانند ملاهادی سبزواری و لاهیجی و محمد باقر صدر بر یقینی بودن و واقعی بودن آن گزاره ها تاکید دارند و معتقدند که گزاره های عقل عملی می توانند در برهان مورد استفاده قرار بگیرند. این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی دیدگاه های برخی از حکما و متکلمان را بازخوانی میکند تا بتواند در درک هویت عقل عملی و فلسفه اخلاق در نزد متفکران اسلامی قدمی برداشته باشد.
تبلیغات
