بررسی تحلیلی هوش مصنوعی دریفوسی (مبتنی بر حیات هایدگری) از دیدگاه فلسفه اسلامی
آرشیو
چکیده
هوش مصنوعی پدیده ایست با حدود یک قرن قدمت که با پیشرفت هایی که امروزه در این عرصه به دست آمده تبدیل به یکی از جدیدترین و مهم ترین فناوری ها و مسائل روز جهان شده ولی همچنان تحقیقات بنیادین در حوزه هوش مصنوعی به خصوص در فلسفه اسلامی بسیار اندک می باشد. بنیادین و اساسی ترین سوالاتی که در این عرصه مطرح می شود این است که آیا اصلا همسانی هوش مصنوعی با هوش انسانی امکان دارد؟ و اگر دارد چگونه می توان هوش مصنوعی ساخت؟ تا کنون دو دیدگاه نشانه گرایی و پیوندگرایی در حوزه هوش مصنوعی مشهور بوده است که تحقق هوشی مصنوعی طبق هردو دیدگاه از نظر فلسفه اسلامی و غرب محال می باشد اما دیدگاه دیگری توسط هوبرت دریفوس مبتنی بر نظریه حیات هایدگری و بدن مندی پدیدارشناسانه مرلوپونتی، مطرح شده که با مبانی طبیعیات نفس در فلسفه اسلامی قرابت هایی دارد. نوشتار حاضر تحقیقی بنیادین و به روش توصیفی-تحلیلی در بررسی دیدگاه دریفوس بر همسانی هوش مصنوعی ای که بدن انسانی داشته باشد دو نقد مبتنی بر تجرد ادراک و علم و هم عرض بودن موجودات جسمانی و مادی را مطرح می کند که در نتیجه به استحاله وقوع چیزی به نام هوش مصنوعی می رسد و بیان می کند بنابر فلسفه اسلامی می توان هوشمندی به دست آورد ولی هوشی که حاصل می شود مطابق نظام خلقت است و در نتیجه هوشی مصنوعی نیست بلکه هوش طبیعی است که انسان معد شکل گیری و سرعت بخش فرآیند حدوث او بوده استAnalytical Examination of Dreyfusian Artificial Intelligence (Based on Heideggerian Existence) from the Perspective of Islamic Philosophy
Artificial intelligence (AI) is a phenomenon with approximately a century of history, which, with its current advancements, has become one of the newest and most significant technologies and contemporary issues in the world. Nevertheless, fundamental research in the field of AI, particularly within Islamic philosophy, remains very scarce. The most fundamental and crucial questions raised in this arena are: Is the parity of artificial intelligence with human intelligence even possible? And if so, how can artificial intelligence be constructed? So far, two prominent approaches in the field of AI are cognitivism and connectionism, the realization of artificial intelligence according to both of which is considered impossible from the perspective of Islamic and Western philosophy. However, a third perspective, proposed by Hubert Dreyfus and rooted in Heideggerian existential theory and Merleau-Ponty’s phenomenological embodiment, shares affinities with the principles of natural philosophy of the soul (ʿilm al-nafs) in Islamic philosophy. This paper conducts foundational research through a descriptive-analytical method to examine Dreyfus’s view on the equivalence of artificial intelligence. Dreyfus raises two critiques: one based on the immateriality of perception and knowledge, and another on the co-planar existence of corporeal and material entities. He concludes that the emergence of so-called "artificial intelligence" is impossible. Dreyfus argues that, according to Islamic philosophy, intelligence can indeed be attained. However, the resulting intelligence aligns with the divine order of creation and thus cannot be labeled as "artificial intelligence" in its conventional sense. Instead, it constitutes natural intelligence, where humans act as the preparatory ground (moiʿd) for its formation and accelerators in the process of its actualization (ḥudūth)
تبلیغات
