بررسی مکانمندی بناهای تاریخی در شهرهای ایرانی- اسلامی (نمونه موردی: شهر دامغان) (مقاله پژوهشی دانشگاه آزاد)

چکیده

مکانمندی، حفظ و بازیابی اصول نگرش به مکان در بناهای تاریخی یکی از مهم ترین مؤلفه های کیفیت بخشی به فضاهای شهری هر مرزوبوم است که موجب ادراک یکپارچه فضا و محیط و هویتمندی آن می شود. ازآنجاکه اصول نگرش به مکان و مکانمندی هر بنایی وابسته به چهار خصوصیت پیکره و سیما، نظم، هویت و خاطره است که از برداشت های ذهنی- درونی و فیزیکی – بیرونی نشاءت می گیرد، پژوهش حاضر به دنبال بازخوانی اصول مکانمندی در بناهای تاریخی و شناسایی عوامل کالبدی موثر در ادراکات حسی برگرفته از بناهای تاریخی است. در این راستا با استفاده از روش تحقیق ترکیبی (کیفی-کمی)، اصول نگرش به مکان در سه بنای دیوار باروی دامغان، کاروانسرای شاه عباسی و مسجد تاریخانه دامغان موردبررسی قرارگرفته است. تجزیه وتحلیل داده های حاصل از مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی، با استفاده از نرم افزار SPSS انجام پذیرفته است. درنهایت متغیرهای کالبدی به دست آمده از یافته های نظری شامل مصالح، فرم و تناسبات، رنگ، نورپردازی و عناصر طبیعی، بر اساس نظرسنجی میان 20 نفر از کارشناسان و متخصصین از طریق آزمون AHP و با استفاده از نرم افزار Expert Choice اولویت بندی شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که میان هیچ کدام از این متغیرها رابطه معناداری وجود ندارد و از میان متغیرهای کالبدی متغیر مصالح و فرم بالاترین درصد تأثیر را در ادراک بنا دارا می باشند. باوجوداینکه متغیرهای کالبدی در بناهای منتخب عوامل معماری هستند، به یکدیگر وابسته اند و تمامی آن ها در کنار یکدیگر موجب مکانیت یک فضا و مکان می شوند. نتایج این تحقیق بیانگر این موضوع است که متغیرهای کالبدی بنا چون فرم و تناسبات، نورپردازی با هویت بخشی به بنا و دیگر متغیرهای کالبدی همچون مصالح، رنگ و تناسبات با نمود در پیکره و سیمای بنا، ادراکات حسی مخاطبان را برانگیخته و اصل هویتمندی را در بنا تقویت می نمایند. لذا بهبود مکانمندی بناها منوط به ارزش نهادن به اصل هویتمندی و تقویت آن می باشد.