بررسی و تحلیل هویت ایرانی در بستر همگون سازی ایلخانان با جامعه ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
به دنبال سقوط ساسانیان در قرن اول هجری و سپس هجوم مغولان به ایران در قرن هفتم هجری و فروپاشی ساختارهای جغرافیایی، ملی و اجتماعی ایران، مورخان ایرانی درصدد بازتولید هویت ایران در قالب یک جامعه آرمانی و نمادین، در پرتو مؤلفه های سیاسی، فرهنگی و جغرافیایی برآمدند. تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی و نظریه «جامعه نمادین» بندیکت اندرسون می کوشد به این پرسش اساسی پاسخ دهد که مورخان ایرانی عصر ایلخانان چگونه و با استفاده از چه رویکردهایی و بر پایه چه مؤلفه هایی به بازتولید هویت ایرانی پرداختند؟ یافته های تحقیق حاکی از آن است که مورخان ایرانی در دوره ایلخانان نوعی آرمان و تصور مشترک از فرهنگ، جغرافیا و تاریخ ایران زمین در دوران باستان داشتند و در پرتو قدرت تصور، تخیل و نمادپردازی و با استفاده از رویکردهایی همچون جابجایی مفهوم پایداری سیاسی، دیگرسازی، تشبیه سازی و تطبیق سازی و مؤلفه هایی همچون تأکید بر فره ایزدی، شیوه حکمرانی ایرانی، مفاخر فرهنگی و جغرافیای سرزمین ایران به بازنگری جامعه نمادین ایرانی و بیان علت وجودی مملکت ایران پرداختند. درواقع مهم ترین اقدام در راستای رسیدن به این منظور دخالت در مقوله ی تاریخ و تاریخ نگاری بود که اهمیت و کارکرد آن در جهت مشروعیت بخشی بوده و مورخان این دوره اهتمام خود را در این مسیر به کار گرفتند بود.Investigation and analysis of Iranian identity in the context of assimilation of Ilkhans with Iranian society
Following the fall of the Sassanian Empire in the first century of the Hijra and the subsequent Mongol invasions of Iran in the seventh century of the Hijra, which led to the collapse of the geographical, national, and social structures of Iran, Iranian historians sought to reproduce Iranian identity in the form of an idealized and symbolic community, in light of political, cultural, and geographical components. This research, utilizing descriptive and analytical methods along with Benedict Anderson's theory of the "imagined community," aims to answer the fundamental question of how Iranian historians of the Ilkhanate period reproduced Iranian identity and based on which approaches and components. The findings of the study indicate that Iranian historians during the Ilkhanate period had a shared ideal and perception of the culture, geography, and history of the Iranian land in ancient times. Through the power of imagination, creativity, and symbolism, and by employing approaches such as the redefinition of the concept of political power structures, othering, analogy-making, and alignment, as well as components such as the emphasis on the divine glory (farah), the Iranian style of governance, cultural achievements, and the geography of the Iranian territory, they sought to redefine the Iranian symbolic community and articulate the rationale for the existence of the Iranian state. In fact, the most significant action taken to achieve this aim was the intervention in the realm of history and historiography, whose importance and function lay in legitimization, and the historians of this period dedicated their efforts in this direction.
تبلیغات
