چگونگی قافیه در شعر نیمایی (شاعران ایران و افغانستان)
آرشیو
چکیده
قافیه از روزگاران گذشته تاکنون در شعر فارسی اهمیتی اساسی داشته است. شمس قیس رازی قافیه را یکی از ارکان اساسی شعر، حتی مهم تر از وزن می شمارد، نیما یوشیج پدر شعر نو فارسی با وجود انقلابی که در فرم و صورت شعر فارسی پدید آورد، همچنان قافیه را رکنی اساسی در شعر می شمرد و معتقد بود شعر بی قافیه، خانه بی سقف و در است. قافیه علمی است که در آن موسیقی کناری شعر مورد بحث قرار می گیرد و از حروف قافیه، حرکات قافیه و عیب های قافیه بحث می شود. نخستین بار خلیل ابن احمد فراهیدی [ فراهی] (100 – 175 ق) که واضع علم عروض نیز بود، این قواعد را تدوین کرد. احمدشاملو که از سرآمدان شعر سپید است و خود شعر بی وزن و قافیه می سرود درباره قافیه می گوید: «قافیه بی اندازه زیباست، اگر تصنعی و زورکی نباشد به اتفاق مفهوم کمک شایانی می کند.» در این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای صورت گرفته درباره چگونگی کاربرد قافیه در شعر نو یا نیمایی بحث خواهد شد.The Role of Rhyme in Nimaic Poetry (Poets of Iran and Afghanistan)
Rhyme has held a fundamental significance in Persian poetry from ancient times to the present. Shams-e Qais Razi considered rhyme one of the essential pillars of poetry, even more important than meter. Nima Youshij, the father of modern Persian poetry, despite his revolutionary changes in the form and structure of Persian poetry, still regarded rhyme as a crucial element of poetry. He believed that poetry without rhyme is like a house without a roof or doors. Rhyme is the science that discusses the side-music of poetry, covering rhyme letters, movements, and flaws. These rules were first codified by Khalil Ibn Ahmad al-Farahidi (100–175 AH), who also founded the science of prosody. Ahmad Shamlou, a pioneer of blank verse who wrote poetry without meter and rhyme, said about rhyme: "Rhyme is exceedingly beautiful, and if it is not forced, it significantly aids the meaning." This descriptive-analytical study, using library sources, discusses the application of rhyme in modern or Nimaic poetry.
تبلیغات
