در طول تاریخ شهرها مکانی برای تأمین امنیت انسان در برابر مخاطرات انسانی و طبیعی بوده اند. اما تغییرات گسترده شهرها در طی چند دهه اخیر و تمرکز سرسام آور جمعیت در مراکز شهری، شهرها را به محیطی مخاطره آمیز تبدیل کرده است. اگرچه امروزه با پیشرفت فناوری و دانش بشر در عرصه های مختلف، شهرها و کلانشهرهای جهان به پیشرفتهای چشمگیری دست پیدا کرده اندولی همزمان با این پیشرفت آنها ، احتمال آسیب پذیری در برابر بحرانهای انسانی در دهه های اخیر افزایش پیدا کرده است از این رو، بحث تأمین امنیت شهروندان و دفاع از همه امکانات و تسهیلات شهری به شیوه هوشمند و برنامه ریزی شده، راه را برای مفهوم پدافند غیر عامل شهری باز کرده است. پدافند غیرعامل از مهمترین رویکردها و راهبردها در حوزه مدیریت بحران شهری میباشد، ایمنی و امنیت از دیرباز تاکنون در برنامه ریزی و مدیریت سکونت گاههای شهری مورد توجه بوده است .با نگاهی به ساختار و فضای سیاسی موجود و پارادایم های نظامی در فضاهای شهری لازم به نظر میرسد تا در بستر نگاهی جامع ،اقدامات سیستم دفاع غیرعامل مورد توجه قرار گیرد تا افزایش توان و اقتدار نظام و کاهش آسیب پذیر یهای کالبدی و انسانی از تجاوزات احتمالی، امکان وقوع یابد. در این میان، پدافند غیرعامل را نیز مجموعه اقدامات غیرمسلحانهای میدانند که موجب کاهش آسیب پذیری نیروی انسانی، ساختمان ها و تأسیسات شهری و تجهیزات و شریان های شهری و منطقهای در مقابل عملیات خصمانه و مخرب دشمن میگردد. در این راستا ،اهمیت تحقق یکپارچگی، شناسایی عوامل مؤثر بر یکپارچگی و تفرق در مدیریت شهری در اجرای پدافند غیرعامل ضروری است. مطالعه مروری حاضر از طریق جمع آوری اطلاعات مورد نیاز تحقیق با استفاده از جستجو در پایگاههای دادهای داخلی و روش کتابخانه ای و با مراجعه به منابع معتبر، کتب و مقالات گرد آوری شده است.
