پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان کاربرد مدلهای طراحی آموزشی در ارزیابی دوره های آموزش الکترونیک در نظام آموزش عالی ایران صورت گرفته است. پژوهش حاضر از نوع مطالعه مروری – تحلیلی بر اساس روش پریسما بوده است. یافته ها حاکی از آن است که توجه به استفاده از الگوهای طراحی آموزشی از سال 1390 تاکنون بوده و توجه به استفاده از الگوهای طراحی آموزشی در ارزیابی دوره های الکترونیکی بسیار کم بوده و در ایران بیشتر از الگوی گانیه بهره گرفته شده است. بنابراین شناخت قابلیت ها و امکانات محیط یادگیری الکترونیکی و انتخاب الگوی طراحی آموزشی متناسب با آن دو عامل مهم و اثرگذار در طراحی محیط های یادگیری می باشد که بر شکل گیری عناصر برنامه وروابط بین آنها تاثیر می گذارند تا نتایج یادگیری دلخواه و مورد انتظار برای یادگیرنده حاصل شود.
