نخبگان سیاسی روسیه در دو دهه اخیر

در تاریخ هر کشور و ملتی افرادی وجود دارند که تاثیر آنها بر سیاست و فرهنگ سیاسی و حتی گاهی بر سرنوشت کشور غیر قابل چشم پوشی است. گر چه با ورود به دوره دولت مدرن و تقسیم قوا دیگر نمیتوان مدعی شد که یک شخص به تنهایی می تواند بر سرنوشت ملتی تاثیر بگذارد و آنرا تغییر دهد، باز هم در عصر حاضر نمی توان منکر اینگونه تاثیر گذاریها مخصوصا در کشورهای انقلابی و جهان سوم شد. در کشورهای در حال گذار بیشترین نمونه اینگونه افراد را میتوان یافت. از جمله این کشورها روسیه است که پس از فروپاشی شوروی در حال پشت سر گذاشتن این دوره است . در اینجا با تعدادی از این شخصیتها آشنا می شویم:
    یوگنی پریماکف
    متولد 1929، کارشناس و متخصص خاورمیانه که تحت عنوان روزنامه نگار در روزنامه پراودا کار کرده است. از اواخر دهه 1960 دوست صدام حسین بوده و یک حرفه آکادمیک را دنبال کرده است. در سال 1991 توسط یلتسین به سمت رئیس سرویس اطلاعات خارجی منصوب شد. از سال 1996 وزیر خارجه بود. او از سال 1998 تا 1999 نخست وزیر بود.
    ایگور گایدار
    متولد 1956، اقتصاد دان برجسته ای که پدر متفکر اصلاحات لیبرال روسیه در دوران یلتسین در دهه 1990 بود. در مدت کوتاهی که در مجموعه حکومت به عنوان معاون نخست وزیر در سال 1991 تا 1992 فعالیت می کرد متعاقباً به یک چهره کمتر مردمی تبدیل شد.
    اما به فعالیت خود ادامه داد تا اثر قابل توجه خویش بر برنامه اصلاحات پوتین را از طریق ارتباطات جدی در حکومت و اتحادیه گروههای حقوقی گسترش دهد.
   
    بوریس برزوسکی
    متولد 1946، استاد چرب زبانی که به خدای ثروت و قدرت با علایق گسترده بازرگانی ازجمله بازار فروش رسانه ها تبدیل شد . او از آنها برای مقاصد سیاسی خویش بهره می برد. وی ازسال 1996 تا 1999 به عنوان شخصیت پشت پرده دوره دوم ریاست جمهوری بوریس یلتسین ، مسئولیت دبیر شورای امنیت و کشورهای مشترک المنافع را عهده دار شد. او کمک کرد تا ولادیمیر پوتین به عنوان ریس جمهور مطرح شود. اما بعداً به یک منتقد جدی پوتین تبدیل و سرانجام توسط وی به خارج از کشورتبعید شد.
    ولادیمیر پوتانین
    متولد 1961 ، فرزند نخبه شوروی که یونیکسیم بانکرا کنترل کرد و در سال 1996 به مقام معاون وزیر رسید. او با توصیه هایش مربوط به برنامه مجادله برانگیز «وام برای سهام» که باعث ایجاد اشرافیت جدید روسی شد کمک کرد. آن برنامه در جهت کنترل او بر گروه نفتی سیدانکوو غول فلزات نوریلسک نیکل به او کمک کرد. شرکت مستغلاتی اش با نام اینترروس همچنان به عنوان یکی از قدرتمند ترین گروههای بازرگانی روسی باقی مانده است.
   
    رومان آبراماویچ
    متولد سال1996 است. وی یتیم شدیداً مرموزی است که طی دهه 1990 به یک تاجر نفتی موفق تبدیل شد.او بواسطه دوستی با خانواده بوریس یلتسین و مجموعه ای از معاملات بازرگانی مرتبط با بوریس برزووسکی به عنوان میلیاردر یک امپراطوری نفتی، آلومینیوم و غذایی به منصه ظهور رسید. سپس به بسیاری از سرمایه هایش چوب حراج زد و باشگاه فوتبال چلسی را خریداری کرد.
   
    روسلان آشف
    وی متولد 1954 و مقام سابق ارتش شوروی که در سال 1993 به ریاست جمهوری جمهوری قفقاز شمالی روسیه، یعنی اینگوشیا رسید. او مسیر صلح آمیزتری نسبت به آنچه که در همسایه خود چچن دنبال می شد را هدایت کرد. سیاست های او با سیاست های کرملین و دولت پوتین در تضاد بود. او در سال 2002 از قدرت کناره گیری کرد.
   
    ویکتور چرنومردین
    متولد 1938،وی وزیر انرژی بود که همراه با تماس های تنگاتنگ با شرکت انحصاری گازپروم شدیداً مورد حمایت دولت یلتسین بود. در سال 1992 بعد از ناآرامی های اولیه اصلاحات بازار توسط بوریس یلتسین ، در مقام نخست وزیر به نخست وزیر مصالحه کار ملقب شد. او تا زمان عزل در سال 1998 در قدرت باقی ماند و در سال 2001 به عنوان سفیر دولت پوتین به اوکراین فرستاده شد.
   
    آناتولی چوبایس
    متولد 1955، اقتصاد دانی بود که به معمار مدل بلشویکی «اصلاحات بازار» در دهه 1990 از جمله خصوصی سازی که طبقه اشراف را ایجاد کرد، تبدیل شد. او به انتخاب مجدد یلتسین در سال 1996 کمک کرد و به عنوان رئیس انحصار دولتی الکتریسته(UES) ، در سال 1998 در نظر گرفته شد. او همچنان بلندپروازی های سیاسی اش را به عنوان عضو کلیدی (SPS)، وهمچنین اتحادیه گروههای حقوقی دنبال کرد.
   
    فلیکس درژینسکی
    دوران حیات وی از 1877 تا 1926 بود. او بنیانگذار بیرحم چکا، (کمیسیون مبارزه با خرابکاری و مقابله با انقلاب) و پیش آهنگ (کا. گ .ب)، پلیس مخفی شوروی و جانشین آن (اف. اس. بی) بود. نام درژینسکی قرین با وحشت سرخی است که او به نمایندگی از لنین به راه انداخت اما اعتبار او با کا .گ. ب دوباره احیاء شد.
    
    جوهر دودایف
    دوران حیاتش از 1944 تا 1996 بود.او فرمانده نیروی هوایی شوروی و اولین ژنرال چچنی در نیروهای شوروی بود. او در سال 1990 به زادگاه خود چچن بازگشت و جمهوری چچن را به یک هرج و مرج ملقب به استقلال طلبی هدایت و رهبری کرد. برخوردها و مدل نامنظم او با یلتسین اولین نزاع را در سال 1994 ایجاد کرد. وی بعد از رهگیری مکالمه تلفنی ماهواره ای اش، با شلیک یک موشک روسی به قتل رسید.
   
    ژرمن گریف
    او متولد 1964و فارغ التحصیل دانشکده حقوق لنینگراد است، وی با پوتین در مدیدیت شهری در دهه 1990 همکاری کرده است و در سال 1998 به صندوق مالکیت فدرال در مسکو ملحق گردید. از سال 1990 در زمینه تدوین سیاست های اقتصادی پوتین با او همکاری داشته است و در حکومت جدید به دلیل پافشاری بر اصلاحات لیبرال به سمت وزیر تجارت و توسعه اقتصادی رسید.
   
    ولادیمیر گوسینسکی
    متولد 1952 و مدیر کاریزماتیک تئاتر بود که به بازرگان بانفوذ سیاسی تبدل شد. در دهه 1990 گروه بانکداری را ایجاد کرد اما به طور روزافزون بر ایجاد شبکه حرفه ای تلویزیونی NTV و دیگر امتیازات رسانه ای متمرکز گردید. درگیری اش با پوتین او را به صورت اولین الیگارش تبدیل کرد. او در سال 2000 به خارج تبعید شد که منجر به از دست دادن سیستماتیک سرمایه هایش گردید.
   
    احمد قادراف
    او متولد 1951و رهبر سابق مسلمان خشونت طلب چچنی و پیش آهنگ در مبارزات ضد روسی در جریان اولین منازعه در سال های 1994 تا 1996 بود. سپس به منتقد رهبری اسلان مسقدوف در سال 2000 تبدیل شد. در سال 2001، پوتین او را رئیس مدیریت دست نشانده طرفدار کرملین خواند و بعد از انتخابات شدیداً رقابتی در سال 2003 به مقام ریاست جمهوری چچن رسید.
   
    میخائیل کاسیانف
    متولد 1957، مقام چرب زبان وزارت دارائی و دارای اعتبار برای جذب سرمایه گذاران خارجی و حفظ ارتباطات نزدیک با خانواده یلتسین بود. پوتین او را به عنوان نخست وزیر معرفی کرد. کاسیانف علیرغم شوخی های پیوسته در مورد برکناری اش در دوران اول ریاست جمهوری پوتین، از این تهدیدات جان سالم به در برد.
   
    میخائیل خودورکفسکی
    متولد 1963، ثروتمند شیرین سخن با ارتباطات سیاسی قدرتمند که سهام خود را به سهامدارن واگذار کرد. او برای کسب کنترل کامل بر شرکت نفتی یوکاس در اواخر دهه 1990 مبارزه می کرد. از زمانیکه به عنوان یک تاجر روشنفکر متحول شد به پیش قراولی تبدیل شد که مدل شفافتری از حکومت مشارکتی را در نظر داشت و برنامه های نوع دوستانه تر گسترده تری را آغاز کرد. مواجه ها و درگیری هایش با پوتین او را در سال 2003 به زندان فرستاد.
   
    سرگئی کرینکو
    متولد 1962، جوانک اعجوبه ای که به خاطر قدرت سیاسی و بازرگانی اش درمنطقه نیژنی نوگورود مطرح شد تا جوانترین نخست وزیر یلتسین در سال 1998 شود. متعاقب بحران مالی در آگوست همان سال از کار برکنار شد. او یکی از اعضاء کلیدی اتحادیه گروههای حقوقی بود واین امر به او کمک کرد تا در سال 1999 و به دلیل کمک به پوتین، در دومای روسیه حمایت شدیدی را کسب نمود. پوتین او را در سال 2000 به عنوان نماینده تام الاختیار خود برای منطقه ولگا تعیین کرد.
    
    یوری لوژکف
    وی از سال 1991 شهردار مسکو بود. او با شیوه خود کار کرد تا بواسطه بوروکراسی شوروی به عنوان یک رئیس سختگیر به اعتبار بالائی رسید. در حالیکه دومین همسرش که بازرگان است از بسیاری از قراردادهای شهری در زمان شهرداری او بهره کافی برد. لوژکف رقیب بالقوه ریاست جمهوری، حزب «میهن فراگیر روسیه» را تاسیس کرد که علیه حزب وحدت پوتین در سال 1999 فعالیت نمود. اما او به برقراری آرامش و ادغام آن دو و ایجاد حزب روسیه واحد، در سال 2001 کمک کرد.
   
    اسلان مسقدوف
    او یک چچنی متولد 1951 پرورش یافته در ارتش شوروی بود که در جریان منازعات سال 1994 تا 1996 مسئولیت دفاع نظامی علیه نیروهای روسیه را عهده دار بود. او در مورد توافقات صلح مذاکره کرد و خط مشی معتدلش او را در انتخابات به رسمیت شناخته شده بین المللی در سال 1997 پیروز گردانید. بعد از تحول شرایط به سمت آنارشی که منجر به آغاز جنگ دوم چچن در سال 1999 شد، به عنوان رهبر رسمی شورشیان شناخته شد.
   
    بوریس نمتسوف
    متولد 1959، حاکم سابق و پرانرژی نیژنی نورگورود ، در حکومت «اصلاح طلبان جوان» یلتسین در سال 1997، به سمت معاون نخست وزیر منصوب شد و بعد از بحران مالی آگوست 1998 به همراه کرینکو کنار زده شدند. به عنوان یک چهره کلیدی در اتحادیه گروه های حقوقی، او در سال های 1999 تا 2003 رهبر پارلمان بود البته قبل از آنکه حزب او در انتخابات شکست بخورد.
   
    منتیمر شامیف
    متولد 1937 و عضو حزب کمونیست و قبل از آنکه در سال 1990 رسماً کنترل امور را به دست گیرد عهده دار مسئولیت های برجسته حزبی در جمهوری تاتارستان بود. علیرغم سقوط اتحاد جماهیر شوروی و حمایت اش از مخالفان کرملین، همچنان تا کنون در سمت خود باقی مانده است. وی از روسای مناطق مختلف بود که بنیانگذاران حزب «میهن فراگیر روسیه» بودند و در سال 2001 با حزب وحدت پوتین ادغام شد تا حزب روسیه واحد را شکل دهد.
   
    آناتونی سوبچاک
    دوران حیات وی از 1937 تا 2000 بود. او استاد پوتین در دانشکده حقوق و معلم سیاسی او بود. به عنوان یکی از پیش قراولان جنبش سیاسی در دهه 1980، مسئولیت مدیریت لنینگراد را پذیرفت و یلتسین را در برابر اقدام به کودتا در سال 1993 مورد حمایت قرار داد. در انتخابات مجدد در سال 1996 از معاونش ولادیمیر یاکولف شکست خورد و در مظان تحقیقات مربوط به فساد قرار گرفت که منجر به تبعید او به فرانسه شد. به موازات اینکه پوتین به قدرت رسید او نیز به روسیه بازگشت اما چند ماه بعد به دلیل حمله قلبی مرد.
   
    سرگی استپاشین
    متولد 1952،مسئولی در وزرات کشور که یک سری سمت های ارشد در نیروهای امنیتی داشته است. نخست وزیر دوران بوریس یلتسین بعد از اینکه پریماکف در سال 1999 از کار برکنار شد تا زمان نامزدی پوتین البته با کوتاه ترین زمان نخست وزیری بود. او در سال 2000 رئیس هیات حسابرسی مجلس بود.
   
    الکساندر والوشین
    متولد 1956، مهندسی که قبل از انکه در سال 1997 به دستگاه ریاست جمهوری ملحق شود به بازرگان و شریک برزوفسکی در اوایل دهه 1990 تبدیل شد. او در سال 1999 از طرف یلتسین به سمت رئیس ستاد مشترک منصوب شد و به عنوان طراح انتخابات پوتین و بسیاری از تصمیمات سیاسی بعدی مورد توجه قرار گرفت. او در اکتبر 2003 و آشکارا در ارتباط با زندانی شدن خودورکوفسکی استعفاء داد.
   
    گرگوری یاولینسکی
    اقتصاد دان لیبرال متولد 1952 و صاحب «طرح 500 روزه» که توسط یلتسین رد شد. او از سال 1993 حزب دموکراتیک یابلوکو را هدایت کرد . وی منتقد صریح خصوصی سازی دهه 1990 بود که منجر به ایجاد اشرافیت شده بود. گاهی اوقات اقتدارگرائی رژیم پوتین را مورد حمله قرار می دهد و گاهی هم در خصوص موضوعاتی چون سیاست خارجی به رئیس جمهور توصیه هائی می کند. حزب او در انتخابات 2003 شکست خورد.
    
    احمد زاکایف
    متولد 1959، دانشجوی سابق تئاتر که گرفتار مبارزه استقلال طلبانه چچنی ها شد. او قبل از اینکه در سال 1994 علیه نیروهای روسیه دست به سلاح ببرد، زمانی کوتاه وزیر فرهنگ دودایف بود. او معاون دولت مسقدوف و فرستاده خارجی اش بود. حتی برگزار کننده گفتگوهای مربوط به صلح با یک نماینده از کرملین بعد از شروع جنگ دوم بود.
   
    گنادی زیگانف
    عضو حزب کمونیست و متولد 1944 که در بخش تبلیغات سیاسی حزب کمونیست در سال های دهه 1980 فعالیت کرد . به موازات سقوط اتحاد جماهیر شوروی خط مشی محافظه کارانه ای را حفظ نمود. به عنوان رئیس حزب کمونیست فدراسیون روسیه از سال 1992 به طور ناموفقی علیه یلتسین و پوتین برای ریاست جمهوری مبارزه کرد و در دسامبر 2003 تنها توانست جایگاه حزب را به عنوان بزرگترین گروه مخالف در پارلمان را حفظ کند.