نخست وزیر ناکام

ایهود اولمرت، نخست‌وزیر اسرائیل هفته گذشته پس از بیش از دو سال از سمت خود کناره‌گیری کرد.
اولمرت در آوریل سال 2006 و پس از پیروزی در انتخابات پارلمانی به سمت نخست‌وزیری رژیم اسرائیل رسید. دوران ریاست‌جمهوری اولمرت اما تحت‌الشعاع جنگ 33 روزه رژیم اسرائیل علیه حزب‌الله لبنان در تابستان سال 2006 قرار داشت. بسیاری از اسرائیلی‌ها و محافل داخلی این رژیم، اولمرت را مسئول شکست در جریان جنگ مشهور به 33 روزه با حزب‌الله لبنان توصیف می‌کنند، جنگی که به اعتقاد شمار زیادی از ناظران، اولین شکست تاریخ 60 ساله رژیم اسرائیل بود. پس از جنگ 33 روزه اسرائیل علیه حزب‌الله لبنان، انتقاد‌ها به دلیل سوء‌مدیریت او در این جنگ به شدت افزایش یافت و محبوبیت او در نزد افکار‌ عمومی‌ اسرائیل به شدت کاهش یافت.

به دلیل فشار‌های ناشی از شکست در جنگ 33 روزه، کمیته‌ای به نام کمیته وینوگراد تشکیل شد تا نحوه مدیریت جنگ را مورد بررسی قرار دهد.
کمیسیون وینوگراد پس از بررسی حوادث جنگ 33 روزه اولمرت را متهم به کوتاهی در مدیریت جنگ کرد و او را عامل شکست دانست.
اولمرت همچنین در دوران نخست‌وزیری‌اش با اتهام فساد مالی مواجه شد که البته مربوط به پیش از نخست‌وزیری او بود.

ایهود اولمرت یکی از نزدیکان آریل شارون، نخست‌وزیر پیشین رژیم اسرائیل به شمار می‌رود و با حمایت‌های او در عرصه سیاسی رشد کرد. او در دولت پیشین اسرائیل معاون نخست‌وزیر و وزیر اقتصاد بود.
اولمرت پس از آن به رهبری حزب کادیما رسید و جانشین آریل شارون شد که در سال 2005 میلادی به دلیل سکته مغزی روانه بیمارستان شد و به کما رفت. مقامات اسرائیل همچنان ادعا می‌کنند که شارون در کما به سر می‌برد.

اولمرت همواره به عنوان یکی از نزدیکان و وفاداران به آریل شارون شناخته می‌شود.
حمایت بی‌قید و شرط و قاطعانه اولمرت، از تصمیم آریل شارون، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل برای عقب‌نشینی از نواز غزه و خروج از این منطقه بیش از همیشه ثابت کرد که اولمرت تا چه حد به شارون نزدیک است. در جریان عقب‌نشینی سال 2005 اسرائیل از نوار غزه، این رژیم از همه شهرک‌های واقع در این منطقه و همچنین چهار شهرک دیگر واقع در کرانه باختری خارج شد. اولمرت پس از خروج شارون از حزب راستگرای لیکود در نوامبر سال 2005 و تشکیل حزب میانه کادیما باز هم کنار آریل شارون بود و با او از لیکود خارج شد و به کادیما رفت. ایهود اولمرت که از سال 1993 تا 2003 میلادی و پیش از پیوستنش به کابینه شهردار شهر اورشلیم – بیت‌المقدس- بود در سال‌های اخیر نسبت به چهره‌های سرشناس حزب سابقش - لیکود – موضعی صلح‌جویانه‌تر اتخاذ کرده و ترجیح داده بیش از آنکه از جنگ سخن بگوید از صلح صحبت کند. او در آخرین روزهای دوران مسئولیتش جمله‌ای تاریخی به زبان آورد و گفت: “دوران نظریه اسرائیل بزرگ به پایان رسیده است.”

او در دورانی که معاون شارون بود با ارائه و حمایت از ایده‌های جنجالی به شارون اجازه داد تا او استراتژی و برنامه‌هایش را پیش ببرد.
شارون هم در ازای حمایت و همراهی‌های اولمرت به او وعده یک پست در کابینه داد و ابتدا در فوریه سال 2003 میلادی او را به معاون نخست‌وزیر منصوب کرد. اولمرت در سال 2003 و هنگامی‌که گفت اسرائیل باید از نوار غزه و کرانه باختری خارج شود، جنجال بسیاری را در صحنه سیاسی اسرائیل رقم زد.

او در مقاله‌ای که در روزنامه یعودیوت آحارونت چاپ شد نوشت که عقب‌نشینی تنها راهی است که می‌تواند اسرائیل را دموکراتیک و یهودی حفظ کند. او در این یادداشت تاکید کرد که نرخ بالای زاد و ولد اعراب به زودی تعداد آنان را در سرزمین‌های تحت اشغال اسرائیل بیش از اسرائیلی‌ها خواهد کرد.
اولمرت در ادامه یادداشت خود تاکید کرد که اگر اسرائیل می‌خواهد دولتی یهود باقی بماند باید مرزهای جدیدی ایجاد و هر چه‌قدر که امکان دارد باید به تعداد یهودی‌های داخل اسرائیل افزوده شود.
اولمرت همواره رقیب سیاسی سرسخت بنیامین نتانیاهو به شمار رفته است. اولمرت در آگوست سال 2005 میلادی و پس از آنکه نتانیاهو در اعتراض به برنامه شارون برای خروج از نوار غزه از کابینه خارج شد، جایگزین او در کابینه و وزیر اقتصاد شد.

اولمرت که متولد 30 سپتامبر سال 1945 میلادی در شهر بیامینا از شهرهای فلسطین تحت قیمومیت اسرائیل است در رشته حقوق تحصیل کرده است. پدر او هم یک سیاستمدار بود در کنیست - پارلمان اسرائیل - عضویت داشت.
اولمرت پیش از آنکه در سن 28 سالگی به عنوان نماینده پارلمان انتخاب شود در واحد پیاده نظام ارتش اسرائیل انجام وظیفه می‌کرد.
او به عنوان شهردار اورشلیم بین سال‌های 1993 تا 2003 میلادی سرمایه‌گذاری‌های بسیاری در زمینه جاده‌سازی، آب و زیرساخت‌های فاضلاب انجام داد.

او همچنین از مدافعان سرسخت گسترش شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه باختری و در اطراف شهرها بود. او ازدواج کرده و چهار فرزند دارد.
اولمرت دوازدهمین نخست‌وزیر رژیم اسرائیل است و پیش از آنکه به عنوان نخست‌وزیر انتخاب شود در سمت‌هایی همچون وزیر اقتصاد و وزیر صنایع، تجارت و کار بوده است.
اولمرت در 30 ژوئیه 2008 اعلام کرد که در رقابت‌های دورن حزبی حزب کادیما برای در اختیار گرفتن سمت رهبری این حزب در ماه سپتامبر شرکت نخواهد کرد و به محض انتخاب رهبر جدید حزب کادیما از سمت خود استعفا خواهد داد.

او در سخنانی که به مناسبت استعفایش از سمت نخست‌وزیری ایراد کرد با اشاره به پرونده فساد مالی خود گفت از اینکه در کشوری زندگی می‌کند که نخست‌وزیر آن مانند دیگر شهروندان مورد بازجویی قرار می‌گیرد افتخار می‌کند. اولمرت اضافه کرد که مجبور به دفاع از خودش در برابر حملات دائمی‌ سربازان عدالت است که خود آنان را منصوب کرده اما آنان پیشتر قصد داشتند تا او را از سمت خود برکنار کنند. این سخنرانی از سوی بسیاری از ناظران صحنه سیاسی اسرائیل به عنوان پایان عمر سیاسی اولمرت تعبیر شد. اولمرت هفته گذشته در سخنانی غیرقابل انتظار گفت: “برای رنج آوارگان فلسطینی متاسفیم.”

بر اساس قانون اساسی اسرائیل، هرکس که به عنوان رهبر حزب اکثریت پارلمان – که اکنون کادیماست- انتخاب شود باید تشکیل دولت دهد و به نحوی با احزاب دیگر ائتلاف کند تا اکثریت پارلمان با دولت او موافق باشند. بسیاری از سیاستمداران رژیم اسرائیل از تصمیم اولمرت برای کناره‌گیری از سمت نخست‌وزیری حمایت کردند. تیزیپی لیونی، وزیر امور خارجه اسرائیل که از گزینه‌های اصلی جایگزینی ایهود اولمرت و رهبری حزب کادیماست در این مورد گفت که تصمیم شخصی اولمرت تصمیم ساده‌ای نبود اما تصمیمی‌درست بود.

لیونی اضافه کرد که باید به نحوی عمل نماید که اتحاد و توانایی خود را برای هدایت رژیم اسرائیل حفظ کند. ایهود باراک، وزیر دفاع و رهبر حزب کارگر هم این تصمیم اولمرت را تصمیمی‌صحیح و مسئولانه توصیف کرد. بنیامین نتانیاهو، رهبر حزب راستگرای لیکود و احزاب مخالف دولت اما خواستار برگزاری انتخابات سراسری زودهنگام در سرزمین‌های اشغالی شدند. نتانیاهو در این مورد گفت: «مهم نیست چه کسی کادیما را رهبری می‌کند. آن‌ها همه شرکای دولتی هستند که کاملا شکست خورد‌ه‌اند. مسئولیت ملی نیازمند بازگشت به مردم و برگزاری انتخابات جدید است.» اولمرت در دوران نخست‌وزیری‌اش تلاش ناکامی‌ برای ایجاد صلح با دولت خودگردان فلسطین انجام داد و در این راه بارها با محمود عباس، رئیس‌ این دولت دیدار کرد اما این مذاکران دست‌کم در دوران نخست‌وزیری او ناکام ماند.