بودن یا نبودن
آرشیو
چکیده
متن
عده زیادی از مردم جهان هستند که اساساً حرفی درباره هالوکاست نمی‌زنند؛ نه به معنای این‌که آن را به عنوان یک “حقیقت تاریخی” پذیرفته باشند و نیز نه به معنای این که درباره آن تردیدهایی داشته باشند. اما در میان آنان که درباره هالوکاست حرف می‌زنند و می‌نویسند و تحقیق می‌کنند، چند گروه وجود دارند. عده‌ای، هالوکاست را حقیقتی قطعی می‌دانند، با همه جزئیاتی که از سوی سازمان‌های عمده یهودی و دولت اسرائیلی اعلام شده‌است. این جزئیات، شامل کشته‌شدن بیش از 6 میلیون یهودی در کوره‌های گاز آدم‌سوزی منتسب به دولت نازیستی آلمانی و شکنجه‌شدن آنان در گتو(اردوگاه)هایی است که نام‌شان اعلام شده است.
عده‌ای دیگر، ماجرای هالوکاست را در این اندازه اعلام‌شده، باور ندارند و نسبت به آن شک دارند. خود این گروه، چند دسته‌اند. عده‌ای هستند که ضمن تایید وقوع ماجرایی به نام هالوکاست، معتقدند یهودیان و دولت اسرائیلی نسبت به ابعاد و شیوه آدم‌سوزی‌ها اغراق کرده‌اند. این عده بعضاً 300هزارنفر را و بعضی دیگر 60 هزارنفر را شمار صحیح کشته‌شدگان هالوکاست می‌دانند. این گروه که می‌توان آنان را “قائلین به اغراق” نامید، همچنین به مستنداتی اشاره می‌کنند که استفاده‌کردن نازی‌ها از گاز سیکلوین‌بی را زیرسوال می‌برد.گروه دیگری هم در میان کسانی که درباره هالوکاست حرفی می‌زنند یا چیزی می‌نویسند وجود دارند. آنان اساساً چیزی به نام هالوکاست - به آن گونه که یهودی‌ها و دولت اسرائیلی اعلام می‌کنند - را خیال و افسانه دانسته و از ریشه، منکر چنین اتفاقی در طول جنگ دوم جهانی می‌شوند.
این گروه که می‌توان “منکران هالوکاست” دانست‌شان، می‌گویند اتاق‌های موسوم به اتاق‌گاز که اعلام شده برای سوزاندن یهودیان استفاده می‌شده، فقط برای شپش‌زدایی و موارد بهداشتی استفاده می‌شده‌است. استفاده از گاز سیانور (سیکلوین‌بی) برای کشتار مردم هم نه تنها مقرون‌به‌صرفه نبوده، بلکه اساساً نشانه‌ای از گاز سیانور در دیوارهای اتاق‌های اصلی گاز پیدا نشده‌است. این منکران اعلام می‌کنند که اسناد موجود نشان می‌دهد زندانیان بیمار - چه یهودی و چه غیریهودی - مورد مداوا قرار گرفته و جراحی هم می‌شده‌اند.
دلیل دیگر منکران برای باورنداشتن به هالوکاست، این است که وینستون چرچیل، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، و دوایت آیزنهاور، رییس‌جمهور وقت ایالات متحده، در کتاب‌های خاطرات خود که در آن‌ها به‌روشنی به جزییات دوران جنگ دوم جهانی پرداخته‌اند، هیچ اشاره‌ای به وجود اتاق‌های موسوم به گاز و چیزی که اکنون به آن هالوکاست گفته می‌شود، نداشته‌اند.منکران هالوکاست می‌گویند بیماری ویروسی تیفوس در آن زمان شیوع داشته و تصاویر اجساد بسیار لاغر مردگان هم شاهدی بر همین ماجراست. به باور این منکران، دولت برای جلوگیری از گسترش پخش این ویروس کشنده، اجساد مردگان را می‌سوزانده است.
هر دو گروه اخیر، هم آنان که در اندازه هالوکاست تردید می‌کنند و هم آنان که هالوکاست را اساساً افسانه می‌خوانند، از جانب رسانه‌های غربی و در آن جوامع به عنوان “منکران هالوکاست” شناخته می‌شوند و قوانینی که تردیدکردن و نفی‌کردن هالوکاست را ممنوع کرده و برای آن مجازات در نظر گرفته است، شامل حال این هر دو گروه می‌شود. به‌همین‌خاطر برخی محققان تاریخی و برخی فعالان سیاسی برای دچارنشدن به این مجازات‌ها و دادگاه‌ها، از اصطلاح “بازنگری در هالوکاست” برای تحقیقات و سخن‌رانی‌های خود استفاده می‌کنند.
پال راسینیه Paul Rassinier کسی است که به عنوان پدر انکار هالوکاست و بازنگری در هالوکاست شناخته می‌شود. این نویسنده و فعال سیاسی و صلح‌طلب فرانسوی، خود یک مبارز جبهه مقاومت فرانسوی و یک ضدنازی بوده و در بازداشت گاه‌های آلمانی باشن‌والد و میتل‌بادورا اسیر بوده است.
عده‌ای دیگر، ماجرای هالوکاست را در این اندازه اعلام‌شده، باور ندارند و نسبت به آن شک دارند. خود این گروه، چند دسته‌اند. عده‌ای هستند که ضمن تایید وقوع ماجرایی به نام هالوکاست، معتقدند یهودیان و دولت اسرائیلی نسبت به ابعاد و شیوه آدم‌سوزی‌ها اغراق کرده‌اند. این عده بعضاً 300هزارنفر را و بعضی دیگر 60 هزارنفر را شمار صحیح کشته‌شدگان هالوکاست می‌دانند. این گروه که می‌توان آنان را “قائلین به اغراق” نامید، همچنین به مستنداتی اشاره می‌کنند که استفاده‌کردن نازی‌ها از گاز سیکلوین‌بی را زیرسوال می‌برد.گروه دیگری هم در میان کسانی که درباره هالوکاست حرفی می‌زنند یا چیزی می‌نویسند وجود دارند. آنان اساساً چیزی به نام هالوکاست - به آن گونه که یهودی‌ها و دولت اسرائیلی اعلام می‌کنند - را خیال و افسانه دانسته و از ریشه، منکر چنین اتفاقی در طول جنگ دوم جهانی می‌شوند.
این گروه که می‌توان “منکران هالوکاست” دانست‌شان، می‌گویند اتاق‌های موسوم به اتاق‌گاز که اعلام شده برای سوزاندن یهودیان استفاده می‌شده، فقط برای شپش‌زدایی و موارد بهداشتی استفاده می‌شده‌است. استفاده از گاز سیانور (سیکلوین‌بی) برای کشتار مردم هم نه تنها مقرون‌به‌صرفه نبوده، بلکه اساساً نشانه‌ای از گاز سیانور در دیوارهای اتاق‌های اصلی گاز پیدا نشده‌است. این منکران اعلام می‌کنند که اسناد موجود نشان می‌دهد زندانیان بیمار - چه یهودی و چه غیریهودی - مورد مداوا قرار گرفته و جراحی هم می‌شده‌اند.
دلیل دیگر منکران برای باورنداشتن به هالوکاست، این است که وینستون چرچیل، نخست‌وزیر وقت بریتانیا، و دوایت آیزنهاور، رییس‌جمهور وقت ایالات متحده، در کتاب‌های خاطرات خود که در آن‌ها به‌روشنی به جزییات دوران جنگ دوم جهانی پرداخته‌اند، هیچ اشاره‌ای به وجود اتاق‌های موسوم به گاز و چیزی که اکنون به آن هالوکاست گفته می‌شود، نداشته‌اند.منکران هالوکاست می‌گویند بیماری ویروسی تیفوس در آن زمان شیوع داشته و تصاویر اجساد بسیار لاغر مردگان هم شاهدی بر همین ماجراست. به باور این منکران، دولت برای جلوگیری از گسترش پخش این ویروس کشنده، اجساد مردگان را می‌سوزانده است.
هر دو گروه اخیر، هم آنان که در اندازه هالوکاست تردید می‌کنند و هم آنان که هالوکاست را اساساً افسانه می‌خوانند، از جانب رسانه‌های غربی و در آن جوامع به عنوان “منکران هالوکاست” شناخته می‌شوند و قوانینی که تردیدکردن و نفی‌کردن هالوکاست را ممنوع کرده و برای آن مجازات در نظر گرفته است، شامل حال این هر دو گروه می‌شود. به‌همین‌خاطر برخی محققان تاریخی و برخی فعالان سیاسی برای دچارنشدن به این مجازات‌ها و دادگاه‌ها، از اصطلاح “بازنگری در هالوکاست” برای تحقیقات و سخن‌رانی‌های خود استفاده می‌کنند.
پال راسینیه Paul Rassinier کسی است که به عنوان پدر انکار هالوکاست و بازنگری در هالوکاست شناخته می‌شود. این نویسنده و فعال سیاسی و صلح‌طلب فرانسوی، خود یک مبارز جبهه مقاومت فرانسوی و یک ضدنازی بوده و در بازداشت گاه‌های آلمانی باشن‌والد و میتل‌بادورا اسیر بوده است.
تبلیغات
