حساسیت نظامهای آموزشی اهمیت برنامه ریزی دقیق و مدیریت بر اساس راهبردهای بدون خطا را ضروری می سازد . نگاهی به تحولات آموزش عالی در سده گذشته حاکی از این است که برنامه ریزی هابه طور عمده زیر تاثیر عوامل اجتماعی اقتصاد سیاسی فرهنگی و انتظارهای جامعه بوده است . بر این اساس بسیاری از برنامه ها آن چنان که بایدد در رسیدن به هدفهای خود موفق نبوده اند و رهبران آموزشی با دشواری در اجرای برنامه ها روبه رو بوده اند . روش شناسی پویایی سیستم که در چهار دهه گذشته توسعه یافته است به علت قابلیت مدلسازی در محیط های پیچیده و پویا در نظر گرفتن بازخوردها در سیستم و بررسی اثرات عناصر مختلف بر روی یکدیگر به عنوان ابزاری مناسب برای سیاستگذاری تدوین اهداف و به طور کلی بهینه سازی سیستم ها به ویژه سیستمهای اجتماعی و اقتصادی مطرح شده است. در این مقاله سعی شده تا ضمن بررسی فرآیند مدلسازی روش شناسی پویایی سیستم به عنوان ابزاری براس بهبود عملکرد آموزش عالی مورد توجه قرار گرفته جوانب آن بررسی شود
