گوناگونی فرهنگی

یکی از مهمترین وجوه حقوق بشر معاصر ، بین المللی شدن آن است . در این چارچوب ، حقوق بشر به عنوان یک ارزش جهانشمول مطرح و یک نظام جهانشمول نیز در بدو تاسیس سازمان ملل در سال 1946 برای حفظ و ارتقاء جهانی آن طراحی شد . از سوی دیگر فرآیند جهانی شدن موجب به وجود آمدن فرصتها و تهدیدات بزرگی نسبت به تحقق حقوق بشر در همه نقاط عالم گردید . تشدید پدیده مهاجرت و پناهندگی ، انقلاب در نظام اطلاعات و اطلاع رسانی ، تشدید جنگهای داخلی و افزایش جهانی افراد بی خانمان ، رشد بیماری ایدز و پدیده جهانی تروریسم جملگی تهدیداتی هستند که از ناحیه جهانی شدن متوجه تحقق جهانی حقوق بشر شده است

گوناگونی فرهنگی روندی گریزناپذیر در جهان کنونی است که به واسطة جهانی شدن و فراگیر شدن ارتباطات شتابی دوچندان گرفته است. در این نوشتار به دنبال پاسخ به این پرسش هستیم که اگر در جهان امروز در هیچ جامعه ای و از جمله در ایران امکان تحقق یگانگی فرهنگی یا ایجاد نوعی فرهنگ یکدست و یکپارچه وجود ندارد، چگونه می توان سیاستی فرهنگی شالوده ریزی کرد که به وحدت ملی بینجامد؟ ضمن انتقاد از انواع گفتمان های یگانه باور که سودای شالوده ریزی جامعه و فرهنگی یگانه و یکدست در سر دارند، در دفاع از گوناگونی فرهنگی و چندگانگی هویتی استدلال می شود و با تکیه بر همان استدلال ها و با عنایت به شرایط خاص تاریخی و فرهنگی ایران، در پیش گرفتن سیاستی فرهنگی که توانایی جذب آحاد مختلف جامعة ایران را داشته باشد پیشنهاد می شود.