سازشکاری

ارزش گذاری افراد جامعه نسبت به رفتار انسان ها در زندگی اجتماعی، با الگوی رفتار آنان ارتباط مستقیم دارد. هدف این پژوهش شناسایی انگیزه و آثار مثبت و منفی هریک از الگوها و شناسایی بهترین الگوی ارتباطی است. روش تحقیق تحلیلی و توصیفی است که بر داده های دینی، روان شناختی و جامعه شناختی مبتنی است. یافته های اصلی این تحقیق، وجود نوعی حیای منفی در رفتارهای منفعلانه و سازشکارانه است که با انگیزه دوری از تنش و جلب تحسین صورت میگیرد و فقدان هویت، نارضایتی و پیدایش احساسات منفی را به دنبال دارد. بهره مندی خودخواهانه و ابراز توانمندی، از انگیزه های رفتار پرخاش گرانه است که احساس گناه و از بین رفتن صمیمیت را به دنبال دارد. آزادی مطلوب در بیان احساسات و مقاومت در برابر خواسته های نابه جای افراد، مشخصه رفتار جرئت مندانه است که بهترین راه برای بهره مندی از آن، رو آوردن به «پیام من» است و با شناسایی اشتباهاتی که در زمینه ارسال این پیام وجود دارد، میتوان بهترین الگوی ارتباطی را پدید آورد.

برخی معتقدند که سعدی فردی انعطاف پذیر و با روحیات قوی است که خودش را با دیگران تطبیق میداده. اما نویسنده این مقاله سعدی را انسانی سازشکار نمیداند بلکه او را فردی مردمشناس، معتقد، متعهد به انسانیت و مسئولیتپذیر میداند که به هنریترین شکل با زشتیها معارضه کرده و ستمکاران را در میدان مبارزه به نبرد طلبیده است. سازشکار خواندن چنین فردی نشان دهنده عدم شناخت سعدی و عدم شناخت هنر و بیان هنری است.