مهارت عملی

اهداف: استفاده از نظرات دانشجویان سال آخر در مورد مهارت های فراگرفته طی تحصیل، می تواند در تقویت نقاط قوت و برطرف کردن نقاط ضعف آموزش مفید باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی خودارزیابی دانشجویان سال آخر رشته مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد از توانایی در انجام مهارت های عملی انجام شد. روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در دانشجویان مامایی مقطع کارشناسی پیوسته دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در نیم سال دوم تحصیلی 89-1388 و نیمسال دوم تحصیلی 90-1389 که در آستانه شرکت در امتحان نهایی قرار داشتند انجام شد و همه 47 دانشجو مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات فرم ارزیابی مهارت های عملی در حیطه ها بیماری های زنان، بارداری و زایمان، بهداشت مادر و کودک، نوزادان و اصول و فنون پرستاری و مامایی بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 16 و آمار توصیفی استفاده شد. یافته ها: 3/78% دانشجویان از گروه مامایی، 1/76% از دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد و 6/82% از رشته رشته مامایی رضایت داشتند. ارزیابی 61% دانشجویان از توانایی خود در مبحث بارداری و زایمان، 60% در مبحث بیماری های زنان، 54% در مبحث اصول و فنون پرستاری و مامایی، 41% در مبحث بهداشت مادر و کودک و 33% در مبحث نوزادان زیاد بود. دانشجویان مامایی خود را در انجام زایمان بریچ، انجام زایمان چندقلو و گذاشتن IUD اساساً فاقد مهارت دانستند. نتیجه گیری: دانشجویان مامایی مهارت خود را در مباحث بارداری و زایمان، بیماری های زنان و اصول و فنون پرستاری و مامایی را در حد متوسط و در مباحث بهداشت مادر و کودک و نوزادان کمتر از حد متوسط ارزیابی می کنند.

واکاوی برنامه آموزشی هر رشته علمی به ویژه از حیث بررسی رابطه علم و مهارت در آن از ضرورت و اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این مقاله با رویکردی تاریخی-انتقادی به واکاوی برنامه های آموزشی رشته علوم اجتماعی و ارزیابی نسبت بین تحصیل، مهارت افزایی و اشتغال دانش آموختگان این رشته پرداخته شده است. چارچوب نظری با بهره گیری از رویکردهای الگوی اسکایرو (2008)، رویکرد فیلسوفان تعلیم و تربیت معاصر در ارتباط با نسبت علم و مهارت و همچنین نظریه آموزشی بلوم (2009) تدوین گردیده است. روش مطالعه، تاریخ نگاری انتقادی بوده و گردآوری داده ها با ترکیبی از دو روش اسنادی و مصاحبه عمقی صورت گرفته است. یافته های پژوهش با روش کیفی تحلیل ساختاری و تفسیری تجزیه و تحلیل گردیده است. نتایج پژوهش نشان می دهد برنامه های آموزشی رشته های علوم اجتماعی در ایران فاقد استانداردهای پیشرفته بوده و در محتوای آن، نسبت مناسب و متعادلی میان دانش نظری و مهارت عملی وجود ندارد. از دیگر نتایج، وجود شکاف عمیق میان بخش عرضه دانش آموختگان یعنی نهاد دانشگاه و بخش تقاضای آنان یعنی نهاد اقتصاد (بازار کار) است و تناسبی در آن مشاهده نمی گردد.

مقدمه: اجرای شیوه یادگیری مبتنی بر وظیفه در دانشجویان تکنولوژیست اتاق عمل می تواند بسیار حایز اهمیت باشد. چرا که به دلیل کمبود اتاق عمل های بیمارستانی آنها نمی توانند همزمان با گذراندن واحد های تئوری، کارآموزی آنها را نیز داشته باشند؛ لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر اجرای شیوه ی آموزشی مبتنی بر وظیفه در مقایسه با شیوه روتین بر میزان دانش و مهارت بالینی دانشجویان تکنولوژیست اتاق عمل انجام شد. روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که طی آن 57 نفر از دانشجویان اتاق عمل ترم 6 به روش سر شماری و با داشتن ویژگی های ورود به مطالعه، انتخاب شده و به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. سپس تحت آموزش با دو شیوه یادگیری مبتنی بر وظیفه و روش روتین قرارگرفتند. قبل و بعد از آموزش، میزان دانش پایه و مهارت های عملی آنها با استفاده از آزمون کتبی چهار گزینه ای و چک لیست مشاهده ای، ارزیابی و مقایسه شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Spss نسخه 22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که پس از اجرای آموزش با شیوه یادگیری مبتنی بر وظیفه، اختلاف معنی داری بین میانگین نمرات آزمون دانش و مهارت عملی دانشجویان گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد ایجاد شد. همچنین نتایج موید این مطلب است که سرعت عمل دانشجویان در اجرای عملکرد بر اساس چک لیست مشاهده ای عملکرد درگروه مورد به صورت معنی داری بیشتر از گروه شاهد است. این موضوع در حوزه جراحی بسیار ارزشمند و قابل تامل است(0.001>P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، آموزش به شیوه ی آموزش مبتنی بر وظیفه(TBL)، شیوه ای موثر در آموزش بالینی دانشجویان تکنولوژیست اتاق عمل است. لذا بکارگیری این شیوه آموزشی به کلیه مسئولین آموزش تکنولوژیست های اتاق عمل توصیه می شود.