الغیبة

استخدم أئمة أهل البیت (علیهم السلام) ثلاثة أسالیب فی التعامل مع الحکام وهی: التقیة والمواجهة المسلّحة والغیبة. فقد إستخدموا التقیة حرصاً على الوحدة بین المسلمین والحفاظ على شیعتهم. وهذا لایعنی أنهم لزموا الصمت وترکوا الإهتمام بأمور المسلمین وإنما کان لهم حضور فاعل فی الحیاة الإجتماعیة. ومن أمثلة هذا الحضور الفاعل: إتصال الأئمة بقواعدهم الجماهیریة من خلال تأسیس شبکة واسعة من الوکلاء، ومنذ زمن الإمام التاسع إلى الإمام الحادی عشر کانت هذه الشبکة من الوکلاء فعالة جداً فی نشاطاتها، ویُعدّ هذا العمل مثالاً لجهود الأئمة فی التواصل مع الناس. المواجهة المسلّحة ضد الحکام السیاسیین هی الأسلوب الذی اعتمده الإمام الحسین(علیه السلام) دون غیره من الأئمة، وهکذا اختص الإمام الثانی عشر (علیه السلام) بالغیبة فهی بأمر من الله تبارک وتعالى وسوف تستمر إلى أن یأمر الباری عزّوجلّ بظهوره لیملأ الأرض قسطاً وعدلاً کما ملئت ظلماً وجوراً. إعتمدتُ فی هذا البحث على کتب تاریخ الإسلام وعلى الخصوص سیرة أهل البیت علیهم السلام ومنهجی فی المقال هو منهج وصفی ـ تحلیلی.

در میان کتب شیعه، کتاب های شیخ طوسی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. از جمله کتاب الغیبة. این کتاب از یک سو کتابی کلامی و از سوی دیگر کتابی حدیثی است. شیخ در این کتاب روایاتی را گرد آورده که امروزه غیر از طریق او در دسترس ما نیست. همچنین نوع نگارش مباحث کلامی شیخ در کنار نقل حدیثی، به گونه ای است متفاوت با آنچه اساتید او سید مرتضی و شیخ مفید در عموم نوشته های خویش داشتند. همة این ها الغیبة را کتابی متمایز در میان آثار مکتب بغداد کرده است.