کارت هوشمند

مقدمه: امروزه افزایش تولید اطلاعات در حوزه ی بهداشت و درمان موجب به کارگیری فن آوری های نوین برای بهره برداری مناسب از اطلاعات در این حوزه شده است. در راستای پیوند سلامت با فن آوری اطلاعات در اکثر کشورهای صنعتی جهان به ویژه کشورهای اروپایی، کارت های هوشمند جایگاه ویژه ای در نظام سلامت پیدا کرده است. کارت هوشمند سلامت در راستای دسترسی آسان تر به اطلاعات افراد صادر و جایگزین دفترچه های بیمه می شود. هدف از این پژوهش شناسایی تأثیر کارت هوشمند سلامت در ارتقای کیفیت خدمات درمانی از دیدگاه خبرگان وکارشناسان بود. روش بررسی: این پژوهش کاربردی و نوع مطالعه توصیفی بود که در سال 1390 شمسی انجام گرفت. جامعه ی پژوهش شامل مدیر، معاونین، کارشناسان ارشد، رؤسای شعب و معاونین شعبات ممتاز اداره کل بیمه ی تأمین اجتماعی استان مازندران و تعدادی از پزشکان با حداقل 10 سال سابقه ی کار بود که از بین آن ها تعداد 30 نفر از خبرگان وکارشناسان به صورت نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل مراجعه به اسناد و مدارک، مشاهده و به خصوص مصاحبه و پرسشنامه و گردآوری داده ها با استفاده از روش های مطالعه ی کتابخانه ای و مطالعات میدانی بود. روایی پرسشنامه ی طراحی شده به وسیله ی متخصصان مربوطه تایید و پایایی آن نیز با توجه به نرخ سازگاری پرسشنامه به میزان 07/0 تایید گردید. در نهایت داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه ی مقایسات زوجی با استفاده از آمار توصیفی و به کمک نرم افزار 11Expert Choice تحلیل گردید. یافته ها: نگرش کلی جامعه ی پژوهش که 60 درصد آنان را مردان و 40 درصد آنان را زنان تشکیل دادند، نسبت به تأثیرکارت هوشمند سلامت در ارتقای کیفیت خدمات درمانی مثبت بود. نتایج بدست آمده بیانگر برتری معیار کیفیت خدمات با وزن نهایی 277/0 در شرایط فعلی بود. پس از آن شاخص های رضایت مشتریان، شاخص آموزش، شاخص دانش سلامت و شاخص کارایی سازمان به ترتیب با ضرایب اهمیت 273/0، 257/0، 115/0 و 077/0 در اولویت دوم تا پنجم قرار گرفت. نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده جهت ارتقای کیفیت خدمات درمانی با کارت هوشمند سلامت، توجه به کیفیت خدمات و رضایت مشتریان حیاتی خواهد بود. همچنین باید گام هایی جهت استقرار زیرساخت های مورد نیاز، تدوین استانداردهای مناسب، بررسی رضایت مندی بیماران از کیفیت خدمات درمانی و نیز پژوهش مستمر در حوزه ی سیستم های بهداشتی و سلامت الکترونیکی توسط پژوهشگران صورت گیرد.

ربایش پول از کارت های هوشمند، از مباحث نوپدید فقهی است که ماهیت آن نیاز به واکاوی دارد. اگر فردی به صورت مخفیانه پول را از حساب دیگری برداشت کرد یا انتقال داد، آیا حقیقت این کار همان سرقت حدی موجب قطع است یا ماهیتی متفاوت دارد و عناوین «استلاب»، «احتیال» و یا «اختلاس» بر آن منطبق می شود؟ اهمیت پاسخ به این مسئله از آن روست که تفاوت فاحشی بین مجازات سرقت حدی با هریک از عناوین یادشده دیگر وجود دارد؛ زیرا در فرض نخست، مجازات رباینده قطع دست است، اما در موارد دیگر به صلاحدید حاکم، مرتکب، تعزیر می شود. پاسخ به این پرسش متوقف بر این است که یکم؛ حرز، تنها حرز مادی را شامل شود یا معنوی را هم دربرگیرد؟ دوم؛ در برداشت پول از حساب، هتک حرز صدق کند یا خیر؟ در صورتی که حرز، حرز معنوی را هم شامل، و هتک حرز نیز در آن صادق باشد، سرقت حدی محقق می شود. در نوشته پیش رو به روایات، سیره و اجماع برای اثبات اعم بودن حرز از مادی و معنوی تمسک شده و در نتیجه هیچ یک تمام دانسته نشده است. در نهایت به نظر می رسد این ربایش، کلاهبرداری است، نه سرقت.