جودوکاران

هدف این تحقیق بررسی ارتباط سبکهای رهبری مربیان با انگیزش پیشرفت جودوکاران نخبة ایران است که با روش توصیفی- همبستگی و به صورت میدانی به اجرا درآمده است. جامعة آماری این تحقیق را کلیة جودوکاران لیگ برتر به تعداد 162 نفر تشکیل میدادند. در این تحقیق نمونة آماری 125 جودوکار در نظر گرفته شد. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های اطلاعات فردی، مقیاس رهبری ورزش (95/0=α) و پرسشنامة ورزش گرایی (90/0=α) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی برای تعیین ارتباط از رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد بین سبکهای رهبری مربیان و انگیزش پیشرفت رابطة معنیداری وجود دارد (01/0>p). همچنین یافته های تحقیق رابطة مثبت و معنیداری بین سبکهای رهبری دموکراتیک، بازخورد مثبت وحمایت اجتماعی با انگیزش پیشرفت نشان داد (01/0>p)، ولی بین سبکهای رهبری آموزش و تمرین و استبدادی با انگیزش پیشرفت ارتباط معنیداری مشاهده نشد (05/0<p). به طور کلی سبکهای رهبری مربیان عاملی مهم و پیش بینیکننده در انگیزش پیشرفت ورزشکاران است.

هدف از این تحقیق تعیین ارتباط سبک­های رهبری مربیان با رضایتمندی جودوکاران نخبة ایران بود که با روش تحقیق توصیفی – همبستگی و به­صورت میدانی به اجرا درآمد. جامعة آماری تحقیق کلیة جودوکاران لیگ برتر (162 نفر) بودند. در این تحقیق نمونة آماری براساس جدول حجم نمونه­گیری مورگان 125 جودوکار در نظر گرفته شد. به­منظور جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه­های اطلاعات فردی، مقیاس رهبری در ورزش (95/0 = α) و پرسشنامة رضایتمندی ورزشکاران (94/0 = α) استفاده شد. به­منظور تجزیه­وتحلیل داده­ها از روش آمار توصیفی و در راستای تعیین ارتباط از رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. تجزیه ­و تحلیل داده­ها نشان داد که بین سبک­های رهبری مربیان و رضایتمندی بازیکنان رابطة معناداری (05/0 P<) وجود دارد. همچنین یافته­های تحقیق رابطة مثبت و معنی داری را بین سبک رهبری دموکراتیک با رضایتمندی بازیکنان نشان داد (05/0 ). ولی بین سبک­های رهبری و حمایت اجتماعی، آموزش و تمرین، بازخورد مثبت و استبدادی با رضایتمندی بازیکنان ارتباط معناداری مشاهده نشد (05/0P<). به­طور کلی سبک­های رهبری مربیان عاملی مهم و پیش­بینی­کننده در رضایتمندی ورزشکاران است. ازاین­رو می­توان گفت مربیان می­توانند نقش مهمی در شکل­دهی رضایتمندی در ورزشکاران داشته باشند.

هدف از پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین شیوه های اعمال قدرت مربیان و تعهد ورزشی جودوکاران باشگاه های تهران بود. جامعه آماری پژوهش همه جودوکاران باشگاه های تهران (547 نفر) بودند که بر اساس جدول مورگان، 225 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. در جمع آوری داده ها از پرسشنامه های قدرت مربیان وایت سید (2000) و تعهد ورزشی اسکانلان و همکاران (1993) استفاده شد که روایی آن ها مورد تأیید متخصصان قرار گرفت و پایایی آن ها، به ترتیب 899/0= α و 840/0= α محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی اسپیرمن، t یک نمونه ای، رتبه بندی فریدمن و رگرسیون خطی چند متغیره انجام گرفت. نتایج نشان داد، قدرت مبتنی بر تخصص در اولویت اول مربیان قرار دارد. قدرت های مرجعیت، قانونی، پاداش و زور نیز در اولویت های بعدی بودند. هم چنین بین همه انواع قدرت مربیان و تعهد ورزشی جودوکاران رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (05/0>p). نتایج تحلیل رگرسیونی نیز نشان داد که فقط قدرت تخصص مربیان پیش بین معنی داری برای تعهد ورزشی جودوکاران می باشد (05/0>p). هم چنین، اولویت بندی ابعاد تعهد ورزشی در جودوکاران نشان داد بُعد فرصت های مشارکت در اولویت اول و ابعاد تعهد، لذت ورزشی، سرمایه فردی، جایگزین های مشارکت و محدودیت های اجتماعی نیز در اولویت های بعدی هستند. به طور خلاصه می توان گفت با توجه به اینکه قدرت تخصص بیشترین و قدرت زور و اجبار کمترین همبستگی را با تعهد ورزشی جودوکاران داشت بنابراین، در تبیین تعهد جودوکاران، احتمالاً مربیان متخصص با اعمال رفتارهای مناسب می توانند تعهد ورزشکاران را افزایش دهند.

مقدمه: در سالیان اخیر تمرکز بر فرایندها و توانمندی های شناختی ورزشکاران مورد توجه بسیاری از روانشناسان و متخصصان علوم شناختی قرارگرفته است. هدف: بر همین اساس هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثربخشی مدل ذهن آگاهی مبتنی بر ارتقای عملکرد توجه، برنامه ریزی و عملکرد ورزشی جودوکاران نخبه بود. روش: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی با پیش آزمون_ پس آزمون و پیگیری به همراه گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل جودوکاران نخبه شهر تهران بود که تعداد ۳۰ ورزشکار به صورت نمونه گیری در دسترس با میانگین سنی ۲/۳۵ ± ۲۴/۴۱ و سابقه ورزشی ۲/۳۵ ± ۱۲/۶ انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگذاری شدند. در ادامه گروه آزمایش طی شش هفته برنامه مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر ارتقای عملکرد ورزشی را دریافت کردند. همگی ورزشکاران توسط آزمون های استروپ پیچیده، عملکرد پیوسته، برج لندن و مقیاس عملکرد ورزشی مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور تحلیل داده ها از اندازه گیری مکرر مانووا و آنووا استفاده شد. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر ارتقای عملکرد ورزشی به صورت معناداری موجب بهبود توجه پایدار، توجه انتخابی و برنامه ریزی شده است (۰/۰۱> p ). هم چنین نتایج در مورد مقیاس عملکرد ورزشی نیز نشان داد ورزشکاران در طی دوره مداخله و پیگیری روند رو به رشدی را نشان دادند. نتیجه گیری: آموزش ذهن آگاهی مبتنی بر ارتقای عملکرد ورزشی می تواند در بهبود عملکرد شناختی و ورزشی مؤثر واقع شود و به کارگیری آن در کنار تمرینات جسمانی موجب ارتقای عملکرد ورزشی ورزشکاران خواهد شد.