trace

آهنگ در تقلید ادبی واقعی است در عمل نوشتن که توانایی نویسنده برای ایجاد یک جهان داستانی را بیان درک شده است.در این راستا، تخیل است که در اینجا به دنبال، ارزش جستجو را دارد. در این رابطه، روش مورد استفاده برای ساخت این تصویر، اغلب با استفاده از برخی از قطعات موجود در واقعیت است. از این رو سوال از اثری از دومی که در ادبیات، از جمله تقلید رخ می دهد. پیگیری در معنای پیرس، به این ایده از شاخص اثر انگشت. اما آنچه مرز بین جسم طبیعی است""واقعی"" و که تقلید ردیابی است؟

This paper reflects the inversion between the discourse on the Good and that on the khôra in view of the deconstructionist paradigm of the khôral mise en abyme as portrayed by Jacques Derrida and later elaborated on by John D. Caputo. Iddo Dickmann, further describing this paradigm as “lacunal”, schematically illustrates how it can create sameness in difference through reflective repetitions. This schema is used here in a Christian negative theological context and on the accounts of Incarnation and reincarnation to investigate the immanence khôra introduces into transcendence, rendering the Word/Logos as flesh. The present study takes a novel perspective in observing how this self-referential and meta-significatory paradigm can conversely render flesh as the Word, when flesh comes to reflect/interface the Good by negating itself ending up with the elliptical and creative contours that transcribe the Word, and outline a khôral negative-fleshly space that infinitely traces an abyssal “black sun”.