ورزش برخوردی

در این پژوهش رابطه خودتنظیم گری و تکانشوری با موفقیت ورزشی مورد بررسی قرار گرفت و نقش پیش بین این دو متغیر برای موفقیت ورزشی در ورزش های برخوردی و غیر برخوردی مقایسه شد. تعداد 223 ورزشکار حرفه ای (102 برخوردی و 121 غیر برخوردی) از فدراسیون های ورزشی به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد مقیاس خودتنظیم گری (SRI-25)، مقیاس تکانشوری بارات (BIS) و مقیاس موفقیت ورزشی (SAS) را تکمیل کنند. ضرایب رگرسیون در این پژوهش برای ورزشکاران برخوردی در خصوص موفقیت ورزشی در خودتنظیم گری 0.39=ß،4.69 =t،در تکانشوری حرکتی 0.49=ß، 4.79=t و در تکانشوری شناختی 0.22=ß ،2.26 = tتعیین شد. این ضرایب برای ورزشکاران غیر برخوردی در خودتنظیم گری 0.73= ß،11.72 =t و در تکانشوری حرکتی 0.20-= ß، 2.32-=t به دست آمد. با استناد به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در ورزشکاران رشته های برخوردی، تکانشوری و در ورزشکاران رشته های غیربرخوردی، خودتنظیم گری، یکی از تبیین کننده های موفقیت ورزشی است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر صفات سه گانه تاریک بر شادکامی و سرسختی ذهنی ورزشکاران رشته های برخوردی، غیر برخوردی و غیر ورزشکاران بود. تعداد 200 ورزشکار رشته های تکواندو و ژیمناستیک که توسط فدراسیون و 100 غیر ورزشکار به صورت در دسترس انتخاب شدند، پرسش نامه های آنلاین را تکمیل کردند. برای پردازش داده ها از فن مدل سازی معادلات ساختاری بهره گرفته شده است. یافته ها نشان داد که خودشیفتگی هیچ اثری بر شادکامی ورزشکاران رشته های برخوردی، غیربرخوردی و غیرورزشکاران نداشت؛ اما صفت ماکیاولیستی در ورزشکاران رشته های غیربرخوردی اثر معنادار و معکوسی بر شادکامی داشت و اثر معناداری بر ورزشکاران رشته های برخوردی و غیرورزشکاران دیده نشد. ازطرف دیگر، اثر معنادار و مثبت شادکامی هر سه گروه بر سه مؤلفه اساسی سرسختی ذهنی؛ یعنی تعهد، کنترل و مبارزه جویی مشاهده شد. به روان شناسان و مربیان ورزشی پیشنهاد می شود که به این صفات ورزشکاران توجه کنند.