ورزشی

هدف پژوهش حاضر، مقایسه منابع قدرت مربیان و انسجام تیمی ورزشکاران از دیدگاه مربیان و ورزشکاران زن و مرد استان خراسان جنوبی بود. روش پژوهش توصیفی است و به شکل میدانی انجام گرفت. جامعه آماری کلیه مربیان (120 نفر) و ورزشکاران (800 نفر) در چهار رشته تیمی بودند. براساس جدول نمونه گیری مورگان، 92 نفر از مربیان و 260 نفر از ورزشکاران به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و برای جمع آوری داده ها از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه منابع قدرت [1]((PSQ و پرسشنامه انسجام تیمی (GEQ)[2]استفاده شد. روایی پرسشنامه ها توسط استادان صاحب نظر مدیریت ورزشی تأیید و پایایی آنها با استفاده از روش آلفای کرونباخ به ترتیب 78/0- 79/0 و 81/0 به دست آمد. با توجه به نتایج آزمون کولموگروف اسمیرنوف از روش های ناپارامتری آزمون ""U"" مان- ویتنی و آزمون کروسکال– والیس استفاده شد (05/0 P≤). نتایج نشان داد، از دیدگاه هر دو گروه، قدرت تخصص مربی در اولویت اول و قدرت تنبیه در پایین ترین اولویت منابع قدرت مربیان قرار گرفته است. اولویت انسجام تیمی ورزشکاران (زن و مرد) به ترتیب کشش به سوی تکلیف گروه، یکپارچگی تکلیف، کشش اجتماعی به سوی گروه و در نهایت یکپارچگی اجتماعی بودند. بین دیدگاه مربیان مرد و زن در خصوص قدرت پاداش، قدرت قهریه و قدرت قانونی تفاوت معناداری مشاهده شد، اما بین دیدگاه آنها در مورد قدرت تخصص و قدرت مرجعیت تفاوت معناداری مشاهده نشد. پیشنهاد می شود مربیان برای انسجام تیمی بیشتر و بالاتر از قدرت تخصص بیشتر استفاده کنند، زیرا قدرت تخصص بیش از سایر منابع قدرت مورد استفاده مربیان و مورد قبول ورزشکاران است.

هدف این تحقیق، تعیین ارتباط بین ویژگی های شخصیتی کارآفرینانه و ایجاد کسب وکارهای کوچک و متوسط ورزشی است. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه تحقیق، کسب وکارهای کوچک و متوسط ورزشی بودند (1500 شرکت) که مالکان یا مدیران آنها به عنوان نمونه تحقیق (258 نفر)، انتخاب و به روش تصادفی نمونه گیری شدند. برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه شخصیت کارآفرینانه (77/0=α) و پرسشنامه صلاحیت ایجاد کسب وکار (81/0=α) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی مناسب (ضریب همبستگی پیرسون، اسپیرمن، دورشته ای نقطه ای، کولموگروف اسمیرنوف و رگرسیون) استفاده شد. نتایج نشان داد، شخصیت کارآفرینانه با ایجاد کسب وکار ارتباط مثبت و معناداری دارد و به جز بعد تحمل ابهام، مابقی ابعاد شخصیت کارآفرینانه با ایجاد کسب وکارهای کوچک و متوسط ورزشی ارتباط معناداری داشتند (001/0 >P). نتایج رگرسیون دومتغیره نشان داد که شخصیت کارآفرینانه حدود 20 درصد از واریانس ایجاد کسب وکار را تبیین کرد. همچنین، بین جنسیت، سن، وضعیت تأهل و سطح تحصیلات با ایجاد کسب وکار ارتباط معناداری مشاهده نشد (05/0 <P). یافته های این تحقیق، به اهمیت ویژگی های شخصیتی کارآفرینانه در توفیق ایجاد کسب وکارهای کوچک و متوسط ورزشی تأکید داشت.

پژوهش حاضر با هدف طراحی مدل توسعه گردشگری ماجراجویانه ورزشی براساس نظریه داده بنیاد انجام شد. این پژوهش با استفاده از روش کیفی با اجرای مصاحبه های نیمه ساختاریافته با 16 نفر شامل اساتید و خبرگان مدیریت ورزشی (شش نفر)، افراد باتجربه و نخبه ادارات ورزش و جوانان (پنج نفر)، کارشناسان اداره میراث فرهنگی و گردشگری (سه نفر) و افراد فعال در ورزش های ماجراجویانه (دو نفر) که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، انجام شد. روش ﺟﻤﻊ آوری اﻃﻼﻋﺎت از طریق ﻣﻄﺎلعه پژوهش های پیشین و اجرای مصاحبه های نیمه ساختاریافته بود. ﺑﺮای ﺑﺮرﺳی روایی صوری و محتوایی، یافته های ﭘﮋوﻫﺶ به ﻣﺸﺎرکﺖکﻨﻨﺪﮔﺎن اراﺋﻪ شد و آن ها ﻣﺘﻦ ﻧﻈﺮیﻪ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪکردند و سپس، ﻧﻈﺮهای آن ها اﻋﻤﺎل ﺷﺪ. روش استفاده شده برای بررسی پایایی، روش توافق درون موضوعی بود. میانگین میزان توافق درون موضوعی 79/0 گزارش شد. برمبنای یافته ها، ضرورت ها و چالش ها در این پژوهش شامل اجتماعی و فرهنگی، اشتغال مبتنی بر کارآفرینی، مدیریت هیجان، مدیریت ارتباطات و زیرساخت ها بودند. موانع شامل اداری-مدیریتی، امکانات و تجهیزات، فردی، مالی و اقتصادی، امنیتی، روساخت ها و اطلاع رسانی بودند. بسترها شامل قوانین و آیین نامه، فرهنگی و اطلاعاتی، آکادمیک و نیروی انسانی متخصص بودند. راهکارها شامل مدیریت ایمنی، آموزش و فرهنگ سازی، مدیریت اماکن و رویداد و مدیریت کیفیت و نوآوری بودند. همچنین، اثرات شامل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بودند؛ بنابراین، پیشنهاد می شود به منظور توسعه گردشگری ماجراجویانه ورزشی، با توجه به عوامل شناسایی شده، سیاست های مدیریتی در راستای پیشبرد گردشگری ماجراجویانه ورزشی تعیین و اجرا شوند.

هدف از انجام این تحقیق بررسی تطبیقی تجارب دیپلماسی ورزشی کشورهای منتخب و مقایسه آن با جمهوری اسلامی ایران بود. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی است که با توجه به ماهیت و نوع مطالعه که بررسی تطبیقی است از روش مطالعه تطبیقی جرج بردی استفاده شد. کشورهای بررسی شده در بخش تطبیقی پژوهش شامل آمریکا، آلمان، فرانسه، ژاپن، انگلستان و جمهوری اسلامی ایران است. علت انتخاب کشورهای مذبور فعالیت های موفق و سازماندهی مناسب آن ها به عنوان کشورهای پیشرو در حوزه دیپلماسی ورزشی بوده است. اطلاعات مورد نظر این کشورها از طریق جستجو در وب سایت ها، مقالات علمی، تحقیقات داخلی و خارجی، کتب مرتبط، اسناد، شواهد و مدارک جمع آوری گردید. همچنین برای بررسی وضعیت کنونی دیپلماسی ورزشی در ایران نیز از طریق مصاحبه با اساتید، نخبگان و صاحب نظران در حیطه دیپلماسی جمع آوری شد. جامعه آماری پژوهش، مدیران عالی رتبه سیاسی- ورزشی کشور بودند که در عرصه ورزش و سیاست سوابق مدیریتی و اجرایی داشتند. نمونه آماری 12  نفر از نخبگان  بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس و به شیوه گلوله برفی انتخاب شدند. یافته های تحقیق نشان داد که در کشورهای پیشرو در حوزه دیپلماسی ورزشی، در سطح کلان فعالیت های بسیاری انجام گرفته است که این فعالیت ها در سه دسته نهادهای فعال دیپلماسی ورزشی، اولویت های دیپلماسی ورزشی و اقدامات انجام شده برای تقویت این دیپلماسی طبقه بندی شدند. بررسی وضعیت دیپلماسی ورزشی ایران نشان دهنده عدم برنامه ریزی و سیاست گذاری لازم با رویکرد دیپلماسی ورزشی در کشور بود. لذا می توان گفت از آنجا که تعیین خط مشی سیاست خارجی هر کشور از متغیرهای متعددی تأثیر می پذیرد، جمهوری اسلامی می تواند با الگوبرداری از کشورهای موفق از دیپلماسی ورزشی به مانند ابزاری تسهیل کننده برای اجرای سیاست خارجی استفاده کند

هدف از انجام این پژوهش، بررسی سوابق تحصیلی، سیاسی و ورزشی مدیران ارشد ورزش ایران و کشورهای منتخب بود. با توجه به هدف اصلی پژوهش، روش انجام پژوهش از نوع کیفی بود. برای اجرای پژوهش، ابتدا از طریق رجوع به اطلاعات موجود در پایگاه های اینترنتی، کتب، مجلات و نشریات مختلف، مبانی نظری و پیشینه موضوع بررسی شد. سپس در مرحله بعد، سوابق به دست آمده از مدیران ارشد ورزش کشور با همتایان آنها در کشورهای منتخب مقایسه شد و در نهایت نیز، تجزیه و تحلیل بر روی یافته ها انجام گردید. جامعه آماری پژوهش کلیه مدیران ارشد ورزش ایران و کشورهای مبنا را شامل می شد که بنا بر اهداف تحقیق، مدیران ارشد شامل رؤسای سازمان تربیت بدنی، کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون فدراسیون فوتبال بود. برای انتخاب کشورهای مبنا نیز سعی شد تا کشورهایی از قاره های مختلف جهان (آلمان، ژاپن، برزیل، استرالیا و آفریقای جنوبی) و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شود. نتایج تحقیق نشان داد، تمامی رؤسای ورزشی و وزیران کشورهای منتخب (بدون استثناء) دارای سابقه سیاسی بوده و تنها 2 نفر از این افراد سابقه ورزشی داشته اند. برخلاف مدیران کمیته المپیک ایران که بیشتر از بین افراد سیاسی (63 درصد) انتخاب شده اند؛ رؤسای کمیته المپیک کشورهای منتخب اغلب فاقد سابقه سیاسی بوده و بیشتر از بین افراد دارای سابقه ورزشی و یا ورزشکاران سابق آن کشورها انتخاب شده اند. همچنین مشاهده شد، اغلب رؤسای فدراسیون فوتبال ایران (60 درصد) از بین افراد دارای سابقه ورزشی انتخاب شده اند که این موضوع در کشورهای منتخب کمتر به چشم می خورد و رؤسای فدراسیون فوتبال این کشورها اغلب فاقد سابقه ورزشی بوده و بیشتر دارای سابقه سیاسی هستند. نکته قابل توجه دیگر اینکه، متوسط طول دوره ریاست در فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک، به هیچ وجه قابل قیاس با کشورهای منتخب نبوده و نشان دهنده ثبات مدیریت در کشورهای مبنا است.

کیفیت زندگی برگرفته از تجربه مشترک ساکنان از محیط شهر و سطح توانایی آن در پاسخ گویی به نیاز شهروندان می باشد. در این تحقیق اثرات فضاهای فرهنگی، ورزشی و هنری منطقه 18 تهران به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان با رویکرد ذهنی مورد بررسی قرار گرفته است. جامعه آماری در این تحقیق با استفاده از فرمول کوکران 385 نفر تعیین شده است. به منظور تحلیل و استنتاج و آزمون فرضیه ابتدا پرسشنامه های ساکنان منطقه 18 از مراجعه کنندگان سایر مناطق از هم تفکیک شده و سپس جهت تحلیل آنها از آزمون های تی-تک نمونه ای با ارزش آزمون 3، تی مستقل و فریدمن استفاده شده است. طبق نتایج تی-تک نمونه ای با ارزش آزمون 3 و تی مستقل مشخص گردید فضاهای فرهنگی، ورزشی و هنری منطقه 18 با ارائه کارکردهای متفاوت در منطقه و فرامنطقه بر کیفیت زندگی تأثیر متفاوتی گذاشته اند و نتایج آزمون فریدمن نشان می دهد که هریک از مراکز فرهنگی، ورزشی و هنری منطقه 18 تأثیرات متفاوتی بر کیفیت زندگی شهروندان در منطقه و فرا منطقه داشته اند به طوریکه بیشترین تأثیر مراکز مربوط به پردیس تماشا و کمترین تأثیر مربوط به مجموعه ورزشی شهیدان اسماعیلی بوده است.

ارتباط بین دیپلماسی و ورزش متقابل است، هم دیپلماسی در مدیریت ورزشی، برگزاری مسابقات جهانی، کسب میزبانی، شرکت در مسابقات و ... تاثیر گذار است و هم ورزش در پیشبرد دیپلماسی کشورهای مختلف از طریق ورزش، با شرکت کردن یا نکردن در مسابقات ورزشی (مانند تحریم المپیک). هدف از این پژوهش بررسی تاثیرات اقتصادی و ورزشی توسعه دیپلماسی ورزشی بر جمهوری اسلامی ایران می باشد. روش پژوهش از منظر هدف بنیادی است. از سوی دیگر، این پژوهش کاربردی می باشد. روش پژوهش از نوع آمیخته (کمی-کیفی)می باشد. حجم نمونه در بخش کمی 110نفر و در بخش کیفی 12 نفر از متخصصان حوزه دیپلماسی ورزشی، روابط بین الملل بود. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق یافته و مصاحبه نیمه ساختار یافته بود که روایی و پایایی آن ها مورد تایید قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان میدهد در بعد ورزشی گویه (دیپلماسی ورزشی در شرایط ورزشکاران کشور در رویداد های بین المللی ورزشی نقش دارد ، با بار عاملی81/0) بیشترین بار عاملی را ب خود اختصاص داده است و در بعد اقتصادی گویه (برگزاری رویدادهای ورزشی موجب تقویت زیرساخت ها و ایجاد تسهیلات مناسب میشود.، با بار عاملی96/0) بیشترین بار عاملی را به خود اختصاص داده است در نتیجه با استفاده از ظرفیت های توریستی و زیر ساختی ورزشی کشور میتوان شرایط ورزش کشور را از طریق دیپلماسی ورزشی بهبود بخشید.

تحقیق حاضر ازجمله تحقیقات کیفی است که به صورت میدانی اجرا شده است. روش کیفی مورد استفاده در تحقیق حاضر از نوع پدیدارشناسی بود. مشارکت کنندگان در این پژوهش شاملِ معلمان ورزش در مناطق محروم بودند. برای اجرای کار از روش نمونه گیری هدفمند و با رویکرد نمونه گیری همگون و درعین حال با رعایت حداکثر تنوع نمونه گیری استفاده شد. نمونه گیری تا رسیدن به اشباع نظری شکل گرفت. درنهایت تعداد 15 مصاحبه در این خصوص انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات در تحقیق حاضر مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل موضوعی استفاده شد. بر اساس نتایج، 5 عامل جسمی، روانی، تربیتی، آموزشی و ورزشی در بی عدالتی در ورزش مدارس مناطق محروم تأثیرگذار است. به مدیرانِ فعال در این زمینه پیشنهاد می شود با رفع مشکلات پیشِ روی ورزش مدارس در مناطق محروم ازجمله اختصاص بودجه بیشتر، نیروی انسانی باانگیزه تر و امکانات بیشتر شرایط شرکت دانش آموزان این مناطق را در فعالیت های ورزشی بیشتر کنند.

هدف : هدف از این مقاله بررسی زمینه ساز و عوامل اجتماعی موثر بر گردشگری شهری است.روش: از نظر روش اجرا توصیفی، از نوع پیمایشی و از نظر هدف کاربردی است. ابتدا با مطالعه و بررسی مبانی نظری در حیطه مورد نظر و از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته و عوامل مهم، کاربردی و تاثیرگزار به تدوین پرسشنامه با روش دلفی پرداخته شد. روش جمع آوری داده ها در این پژوهش از نوع میدانی و بر اساس مدل ساختاری با نرم افزار Amos انجام شد. شرکت کنندگان در مرحله اول 82 نفر از مدیران عالی (متخصصین) و در مرحله دوم 479 نفر از گردشگران ورزشی استان تهران بودند. برای شناسایی ابعاد گردشگری ورزشی، شناسایی ابعاد بخش بندی بازار بر اساس رویکرد گردشگری و شناسایی ابعاد زمینه ساز بر اساس رویکرد گردشگری در شهر تهران (به عنوان اهداف جزئی) از تحلیل عامل تاییدی مرتبه اول و دوم استفاده شدیافته ها: تعداد سه بعد، کالبدی، اجتماعی و زمینه ساز و 156 گویه بدست آمد. نتایج آزمون کلموگروف اسمیرنوف آورده شده است. مقدار معنا داری آزمون کلموگرف اسمیرنف برای همه متغیرها بیش تر از 05/0 است. همبستگی بین ابعاد (مولفه های) اجتماعی با سازه گردشگری ورزشی برای تمام ابعاد معنی دار است ( ). میزان همبستگی برای تمامی ابعاد قابل توجه و قوی بوده و از حداقل 64/0 برای تسهیلات و خدمات تا 9/0 برای جاذبه گردشگری به دست آمده است.بحث و نتیجه گیری: ورزش و فعالیتهای ورزشی به عنوان یک امر مهم جهت جذب گردشگر محسوب می شود. گردشگری ورزشی امکان استفاده بهینه از جاذبه های طبیعی و ورزشی را برای جذب گردشگران ورزشی و در نتیجه افزایش درآمد حاصل از گردشگری فراهم می آورد. انجام تحقیقات بیشتر توسعه می گردد.

هدف از این پژوهش شناسایی و اولویت بندی موانع توسعه دیپلماسی ورزشی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بود. فرآیند پژوهش شامل دو مرحله بود، مرحله اول پژوهش شامل: تحقیق کیفی از نوع پدیدار شناسی (با استفاده از ابزار مصاحبه با اساتید دانشگاه و نخبگان، مطالعه مقالات، کتب، اسناد و مدارک)، مرحله دوم پژوهش شامل: تحقیق کمی از نوع توصیفی- تحلیلی (با استفاده از روش دلفی و AHP). جامعه آماری در بخش کیفی کلیه مدیران و متخصصان صاحب نظر در ارتباط با موضوع دیپلماسی ورزشی بودند و از آنجایی که در روش های کیفی، تعداد نمونه ها از قبل تعیین نمی شود در نتیجه تا جایی که نسبت به موضوع تحقیق اشباع نظری حاصل شد مصاحبه ادامه یافت، بنابراین در این مرحله از دو روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی استفاده شد نتایج تحقیق نشان داد که بی توجهی وزارت ورزش و جوانان و وزارت امور خارجه نسبت به مسائل بین المللی ورزشی، ایرادهای اساسی در اساسنامه فدراسیون ها، موانع ایدئولوژیکی و تعارضات برخی ارزش های ج.ا.ا با قواعد و هنجارهای حاکم بر ورزش جهان، نبود نیروی انسانی متخصص و تعدد مراجع تصمیم گیرنده در امور بین المللی ورزش از مهم ترین موانع پیش روی توسعه دیپلماسی ورزشی جمهوری اسلامی ایران می باشد. پیشنهاد می شود می توان با همکاری دوطرفه بین وزارت ورزش و وزارت امورخارجه از پتانسیل وزارتخانه های ذی ربط و حتی سفارتخانه هایی که در کشورهای محل سازمان های بین المللی ورزشی قرار دارند (مانند سوییس که مقر فیفا می باشد)، در حوزه دیپلماسی ورزشی برای رسیدن به اهداف بین المللی استفاده کرد