حی ابن یقظان

داستان رمزی حی بن یقظان («حی»، رمزی از عقل و «یقظان»، رمزی از خداوند) به گونه ای روایت شده است که می توان آن را به وجوه مختلف و حتی متفاوت تفسیر نمود. می توان برخی از این تفاسیر را چنین خلاصه کرد: الف) اثبات جاودانگی نفس ناطقه انسان؛ ب) نظریه پردازی دوگانه در باب ابتدای خلقت انسان؛ ج) بررسی رابطه میان فرد و اجتماع و ارائه این نظریه که منشأ جامعه فرد است؛ د) شرح غربت و تنهایی انسان. این دو تفسیر اخیر، بر اساس مقایسه رساله حیّ بن یقظان ابن طفیل با کتاب تدبیرالمتوحّد ابن باجّه صورت گرفته است. طی تفسیر اخیر، انسان موجودی گمشده در این جهان است که به دنبال پیدا کردن خویش است. اگر انسان بتواند خودش را پیدا کند می تواند به مراحل کامل انسانیت برسد. نکته مهم روایت حی ابن یقظان این است که انسان در جستجوی خویش، به اموری دست پیدا می کند که همگی وجوه اجتماعی دارند: تقلید اصوات و وضع لغت، اختراع لباس، تهیه مسکن، آماده ساختن وسایل و ابزار دفاعی مانند چوب دستی و نیزه، بهره گیری از حیوانات اهلی؛ کشف آتش و به کار بردن آن در پختن غذا و رفع نیازمندیهای دیگر، آگاهی انسان به اهمیت اعضا و جوارح خود و همچنین تشریح آنها و سرانجام کشف نقش اساسی قلب در ساختمان بدن که می تواند استعاره ای از وجود رهبر و ضرورت یا حاکم در جامعه باشد. در این مقاله، تلاش می شود تا به روش تحلیل فلسفی، و با تمرکز بر تفسیر داستان حی بن یقظان و مقایسه آن با سلامان و ابسال، به شرح غربت انسان پرداخته شود و وجوه اجتماعی آن نیز به بحث گذاشته شود.

مقاله:این پژوهش به دنبال خوانشی تطبیقی است در دو اثرمهم؛ یکی کتاب " حی ابن یقظان" که رساله ای است کم حجم و مهم در زبان و ادبیات عرب و شامل اندیشه های عمیق فلسفی و تربیتی ابن طفیل اندلسی در قرن 12 میلادی و دیگری اثر " امیل" از ژان ژاک روسوی فرانسوی که در قرن 18 میلادی تدوین شده است. این تحقیق مقایسه ای است مختصر میان این دو رساله ( یکی از جهان اسلام و دیگری ازجهان غرب) که در قالب داستان و شخصیت های تخیلی به تبیین اهداف ، اصول و روش های تربیت پرداخته اند. استخراج دلالت های تربیتی ، مشابهت ها واختلافات دیدگاهی آنان ؛ در راستای بررسی نگرش طبیعت گرایانه به تربیت از اهداف پژوهش حاضر است؛ جایگاه معلم و مربی، تربیت عقلانی، اجتماعی، اخلاقی و دینی در اندیشه ی ابن طفیل و روسو از دیگر اهداف تحقیق نیز خواهد بود.