ظرفیت سازمانی

مناطق شهری چندمرکزی پیامد روند حاضر در ساختار فضایی جوامع پیشرفته پسافوردیستی محسوب می شوند. «تمرکز جغرافیایی»، «گرایشات اقتصادی» و «چالش ها و فرصت های مشترک» از جمله ویژگی هایی هستند که این مجموعه شهرها را برای پذیرش الگوی شبکه در آن ها پشتیبانی می کند. از این منظر، این مناطق بر اساس روابط هم افزا عرصه ی رقابتی مناسبی را در مقابل مناطق کلانشهری تک مرکزی حاصل می کنند، به طوری که عملکرد اقتصادی منطقه را بیشتر از مجموع عملکرد تک تک هریک از شهرها بهبود می بخشند. پژوهش حاضر سعی دارد با سنجش زمینه های شکل گیری پیوندهای هم افزا و با توجه به فرضیات مطرح شده در مورد منطقه کلانشهری مازندران مرکزی، پایه ای را برای کاربست هم افزایی در این منطقه بیابد. ادبیات نظری نشان می دهد، که هم افزایی از سه مکانیسم تشکیل شده که هر یک وابسته به نوع خاصی از شبکه است. از آنجایی که هم افزایی در مناطق شهری چندمرکزی به صورت دو مکانیسم همکاری و مکمل بودن نمود می یابد، تحلیل مقاله بر این دو مکانیسم و به طور خاص، مکمل بودن تمرکز می کند. این مطالعه به روش تحلیلی- توصیفی صورت گرفته، گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای بوده و در تحلیل داده ها از تکنیک تحلیل تناظری استفاده شده است. نتایج تحلیل تناظری در قلمرو چهار شهرستان اصلی و در قالب ده فعالیت اصلی اشتغال نشان می دهد که برخلاف پیوندهای همکارانه، که هم افزایی بیشتری را در سال های اخیر حاصل کرده اند، کاهش نقش های اقتصادی مکمل در شهرها، اثرات وارونه 50 درصدی را در معیار مکمل بودن منطقه ایجاد نموده است. دلیل اصلی این امر، را باید در گستره ی وسیع کنشگران و ادارات و سازمان های عمومی، رقابت تاریخی بین شهرهای منطقه، فقدان چشم اندازی منطقه ای و تعهدات الزام آور برای اجرای آن جستجو کرد. به علاوه می توان، کاهش وابستگی شهرها به سوی منابع عرضه و تقاضای مناطق بیرونی را نیز به این دلایل اضافه نمود.

قابلیت نوآوری یکی از مهم ترین قابلیت های سازمانی است که به ایجاد برتری رقابتی در عرصه کسب وکار منجر می شود؛ از سوی دیگر ایجاد و استقرار قابلیت نوآوری در سازمان، مستلزم شناخت عوامل اثرگذار بر این قابلیت مهم است. پژوهش حاضر ضمن مطالعه عمیق و منتقدانه مبانی علمی این موضوع، نشان داده است که قابلیت نوآوری به قابلیت عملیاتی، قابلیت انسانی و قابلیت ساختاری وابسته است. این پژوهش ضمن تأیید رابطه مستقیم میان قابلیت نوآوری و این سه قابلیت، مؤلفه های مؤثر بر هر یک از این قابلیت ها را استخراج کرده است. ظرفیت یافت فرصت محیطی، ظرفیت ساخت ایده، ظرفیت دانش فردی، ظرفیت دانش سازمانی، ظرفیت مدیریتی، ظرفیت فرهنگی، ظرفیت ارتباطی، ظرفیت فناورانه و ظرفیت پشتیبانی، مؤلفه های استخراج شده در این پژوهش هستند. الگوی نهایی قابلیت نوآوری در سازمان نشان می دهد که قابلیت نوآوری در سازمان به سه بُعد و نُه مؤلفه و 22 شاخص وابستگی مستقیم و معنادار دارد؛ همچنین این شاخص ها در 60 شرکت بزرگ و فعال در صنعت مواد غذایی مورد نظرخواهی قرار گرفتند تا بدین وسیله میزان اثرگذاری و اهمیت هر یک از این شاخص ها سنجیده و به کمک روش معادلات ساختاری، الگوی نهایی پژوهش تبیین شود؛ به علاوه رتبه اهمیت هر یک از این شاخص ها از منظر مخاطبان صنعت مواد غذایی از دیگر نتایج این پژوهش بود.

هدف:هدفاز پژوهش حاضر تأثیر سرمایه اجتماعی و مدیریت دانش بر ظرفیت سازمانی در کارکنان وزارت ورزش و جوانان جمهوری اسلامی ایران می باشد. <br /> روش پژوهش:روش تحقیق توصیفی و از نوع مدل معادلات ساختاری بود که به لحاظ هدف، کاربردی و بصورت میدانی در جامعه آماری انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کارکنان وزارت ورزش و جوانان ایران به تعداد 965 نفر تشکیل دادند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 276 نفر بصورت تصادفی ساده بعنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های سرمایه اجتماعی فرجی (1389)، مدیریت دانش همتی (1389) و ظرفیت سازمانی مقیمی (1390) استفاده شد و پایایی آنها در یک مطالعه مقدماتی به ترتیب (82/0، 80/0، 78/0) به دست آمد.<br /> یافته ها:برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای آماری Spss نسخه 20، و Amos نسخه 22 استفاده شد. نتایج نشان داد که سرمایه اجتماعی بر مدیریت دانش و ظرفیت سازمانی تأثیر مستقیم و معناداری داشته است. مدیریت دانش نیز اثری مثبت و مستقیم بر ظرفیت سازمانی داشته است. درنهایت نتایج حاصل از مدل پژوهش نشان داد که سرمایه اجتماعی سازمانی به واسطه مدیریت دانش بر ظرفیت سازمانی تأثیر معناداری دارد.<br /> نتجه گیری: بطور کلی یافته های پژوهش بیانگر اهمیت نقش سرمایه اجتماعی و مدیریت دانش بر ارتقای سطح ظرفیت سازمانی در کارکنان وزارت ورزش و جوانان است. بنابراین پیشنهاد می شود که وزارت ورزش و جوانان با استفاده از برنامه های دانش محور و مدیریت آنها و تبدیل کارکنان به سرمایه های اجتماعی موجبات افزایش و تقویت ظرفیت سازمانی کارکنان را فراهم نماید

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر ظرفیت های سازمانی بر تعهد کارفرما به قراردادهای روان شناختی در دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان ستادی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) در تابستان1394 است که تعداد کل کارکنان آن 312 نفر گزارش شد و از این میان، طبق جدول کرجسی و مورگان، تعداد 173 نفر به روش تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته ظرفیت سازمانی با استفاده از ابعاد مدل 7اس مک کنزی و پرسشنامه تعهد کارفرما به قراردادهای روان شناختی رمضانیان (1394)، استفاده شد. برای برآورد روایی، از سه روش روایی سازه، روایی محتوایی و روایی صوری استفاده شد و هر سه، ابزار را تایید کردند. پایایی پرسشنامه ها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب %96 برای ظرفیت سازمانی و % 95 برای تعهد کارفرما به قراردادهای روان شناختی گزارش شد. جهت بررسی و تحلیل داده از مدل سازی معادلات ساختاری و از نرم افزار AMOS23 استفاده شد. تحلیل داده ها نشان داد که ابعاد ظرفیت سازمانی بر تعهد کارفرما به قرارداد روان شناختی تاثیر مثبت و مستقیم دارد.

رشد فزاینده صنعت گردشگری، ذینفعان گردشگری را در مسیر تفکر و اقدام راهبردی مقتضی برای ارتقای توانایی رقابت پذیری مقصد، قرار داده است؛ لذا، هدف پژوهش، تحلیل تاثیر توسعه ظرفیت سازمانی در رقابت پذیری مقصد گردشگری سرعین است؛ روش پژوهش تحلیلی است و داده های اولیه مبتنی بر ابزار پرسشنامه ازجمعیت نمونه بالغ بر 200 نفر به شیوه تصادفی هدفمند از جامعه آماری گردشگران ,و کارشناسان وابسته به صنعت گردشگری گرد آوری شد. یافته های توصیفی نشان داد که در چارچوب ظرفیت سازمانی، مولفه های ظرفیت رهبری سازمان و ارتباطات سازمانی و در حوزه رقابت پذیری مقصد، دو مولفه ی مدیریت و بازاریابی و عملکرد رقابتی مقصد، در شرایط مناسبی برای پیشبرد توسعه گردشگری قرار ندارند؛ مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد که مدل مفهومی محقق ساخته از برازش مناسب برخوردار بوده، در نتیجه، تاثیر توسعه ظرفیت سازمانی در رقا بت پذیری مقصدگردشگری آبگرم در شهر سرعین، مثبت و معناداراست.

هدف پژوهش حاضر، توسعه چارچوب ظرفیت سازمانی دانشگاهی بود. روش پژوهش، فراترکیبِ کیفی هفت مرحله ای سندلوسکی و باروسو (2007) بود. در گام اول، سؤال پژوهش در مورد توسعه چارچوب ظرفیت دانشگاهی مطرح و بر اساس آن اعضای تیم فراترکیب مشخص شدند. در گام دوم و سوم، 63 پژوهش کیفی از میان 120 پژوهش از پایگاه های معتبر علمی داخلی و خارجی جستجو و معیارهای شمول مقالات مشخص گردید. در گام چهارم، با تجزیه وتحلیل داده ها، 104 مضمون پایه مرتبط با ظرفیت دانشگاهی استخراج گردید. بر آن اساس در گام پنجم، 104 مضمون پایه در 19 مضمون سازمان دهنده سطح اول شامل آموزش؛ پژوهش؛ خدمات اجتماعی؛ بهره وری؛ فنّاوری؛ ساختار سازمانی؛ نظارت و ارزیابی؛ مدیریت منابع انسانی؛ شایستگی های منابع انسانی؛ توان پاسخگویی؛ مالی؛ نظام برنامه ریزی؛ مدیریت دانشجویان؛ امکانات و تسهیلات؛ مسئولیت های شغلی اعضای هیئت علمی؛ فرهنگ سازمانی؛ برنامه درسی و رهبری تغییر قرار گرفتند. در مرحله بعد، مضامین سازمان دهنده سطح اول در 5 مضمون سازمان دهنده سطح دوم شامل مدیریت استعداد؛ زیرساخت ها؛ مأموریتی؛ فرآیندی و عملکرد سازمانی طبقه بندی شدند. در انتها نیز، شبکه مضامین ظرفیت سازمانی دانشگاهی ترسیم گردید. در گام ششم، یافته ها اعتبار یابی شدند و پس از تأیید، در گام هفتم ارائه گردیدند. چارچوب توسعه داده شده در این پژوهش، امکان ارزیابی ظرفیت سازمانی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی را فراهم آورده است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ظرفیت سازمانی بر نوآوری با نقش میانجی رهبری اشتراکی در سازمان های ورزشی غیرانتفاعی بود. پژوهش از نوع توصیفی - همبستگی بود که به شکل میدانی انجام شد. تعداد 320 پرسش نامه بین اعضای هیأت های ورزشی استان های شمال غرب کشور به صورت هدفمند توزیع شد که در پایان 236 پرسش نامه صحیح جمع آوری شد. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه های ظرفیت سازمانی، نوآوری سازمانی و رهبری اشتراکی بود. برای تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار ام پلاس با تخمین حداکثر احتمال به وسیله خطای استاندارد های قوی استفاده شد. نتایج نشان داد همه ابعاد ظرفیت سازمانی به جز ظرفیت مالی با نوآوری اداری رابطه معنی داری داشتند. در مقابل ظرفیت انسانی و ظرفیت برنامه ریزی رابطه معنی داری با نوآوری فنی نداشتند. همچنین بین همه ابعاد ظرفیت سازمانی با رهبری اشتراکی رابطه معنادار یافت شد. اما رابطه معنی داری بین ظرفیت مالی و رهبری اشتراکی وجود نداشت. رهبری اشتراکی نیز با هر دو نوع نوآوری اداری و نوآوری فنی به طور معنی دار مرتبط بود. ارزیابی اثرات غیرمستقیم فرضی نشان داد رهبری اشتراکی بر رابطه بین ظرفیت سازمانی و نوآوری های اداری و فنی اثر میانجی دارد. اما اثر میانجی رهبری اشتراکی بر رابطه بین ظرفیت مالی و نوآوری اداری و فنی تأیید نشد. این تحقیق برجسته ساخت که توزیع مسئولیت های رهبری و مشارکت اعضا در تصمیم گیری های سازمان احتمال بهره برداری از ظرفیت های سازمانی را در جهت بهبود انواع نوآوری افزایش می یابد.

رفتار زنجیره تأمین پایدار در نظر گرفتن مسائل اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی در تمامی فرآیندهای سازمانی است. این فرآیندها شامل کل چرخه عمر زنجیره تأمین از خرید مواد اولیه تا طراحی، توسعه محصول، انبارداری، توزیع و تحویل کالای نهایی است. در واقع پایداری زنجیره تأمین یک موضوع کسب وکار است که بر زنجیره تأمین سازمان و شبکه لجستیک سازمانی بر اساس عوامل محیطی، ریسک و مدیریت ضایعات تولید اثر می گذارد. رشد چشمگیری در زمینه نیاز برای یکپارچگی فعالیت های محیطی با مدیریت زنجیره تأمین سازمان پدیدار شده است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر نیروهای محیطی بر زنجیره تأمین پایدار با نقش میانجی ارتباطات تأمین کننده و ظرفیت سازمانی شرکت های کوچک و متوسط شهرک صنعتی توس شهر مشهد صورت گرفته است. نتایج حاصله نشان می دهد که نیروهای محیطی بر زنجیره تأمین پایدار اثر دارد ولی در ارتباط با اثر مستقیم دو متغیر ارتباطات تأمین کننده و ظرفیت سازمانی تأیید نمی شود و این دو متغیر به واسطه نقش میانجی بین دو متغیر نیروهای محیطی و زنجیره تأمین پایدار اثر غیرمستقیم دارند. لذا فرضیه اصلی پژوهش در خصوص رابطه متغیر نیروهای محیطی بر زنجیره تأمین پایدار تأیید می گردد.