رزمی کاران

هدف از این پژوهش، مطالعه ارتباط مشارکت والدین با عزت نفس، شایستگی ادراک شده و تعهد ورزشی رزمی کاران نوجوان بود. تعداد 280 نفر از رزمی کاران نوجوان خراسان رضوی به طور تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه موردمطالعه قرار گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های مشارکت والدین، عزت نفس، شایستگی ادراک شده و تعهد ورزشی استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین رفتارهای هدایتی، تشویق و حمایت والدین با تعهد ورزشی و شایستگی ادراک شده ارتباط مثبت و معنا داری وجود دارد و بین دو متغیر شایستگی ادراک شده و تعهد ورزشی نیز همبستگی مثبت و متوسطی مشاهده شد. هم چنین به جز رفتار فشار، خرده مقیاس های دیگر مشارکت والدین با عزت نفس همبستگی مثبت و معنا داری نشان دادند. آزمون تحلیل مسیر نیز نشان داد که خرده مقیاس های مشارکت والدین و شایستگی ادراک شده به طور مستقیم و غیرمستقیم بر تعهد ورزشی تأثیر دارند و شایستگی ادراک شده بیشترین اثر کل را بر تعهد ورزشی نشان داد. درنهایت، کلیه شاخص ها نشان دهنده برازش مطلوب مدل بودند.

زمینه و هدف: گاهی در دادگاه ها علیه مبارز حرفه ای هنرهای رزمی، طرح دعوی می شود که با استفاده از فنون رزمی، آسیب جسمی به مدعی وارد کرده اند. این آسیب می تواند در داخل باشگاه ها به حریف تمرینی یا در خیابان به قصد حمله یا دفاع در برابر یک متعرض یا همچنین در مسابقات رسمی به طرف مقابل وارد گردد. سؤال اصلی، مسؤولیت مدنی ورزشکار در مقابل صدمه ای است که به دیگری وارد آورده است. مواد و روش ها: روش تحقیق در نگارش این مقاله به صورت توصیفی بوده است. ملاحظات اخلاقی: در این تحقیق، اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است. یافته ها: در کشورهایی مثل آمریکا نوع زد و خوردهای منجر به آسیب در جریان ورزش رایج است و پرونده های بسیار زیادی در این زمینه در دادگاه ها مطرح می گردد. در دادگاه های ایران، علیرغم وجود رضایت نامه شرکت کننده در مسابقه یا تمرینات باشگاهی، دفاعیات رزمی کار آسیب زننده یا مربی تمرینی، بعضاً مورد قبول واقع نمی شود و مربیان یا رزمی کارن محکوم به جبران خسارت می شوند. مقاله حاضر صرفاً پیامدهای مدنی ضربات غیر حیاتی دست و پا در خیابان یا در باشگاه را به هنگام تمرین با حریف یا مسابقات بررسی می کند و پوشش بیمه کامل باشگاه ها و مسابقات را به عنوان نتیجه پژوهش پیشنهاد می دهد. نتیجه گیری: چنانچه ورزشکاری حین بازی خسارتی به دیگری وارد آورد، اگر غیر عمدی باشد، مسؤولیتی ندارد؛ اما چنانچه عمداً آسیبی به دیگری وارد نماید، طبق ماده 1 قانون مسؤولیت مدنی مصوب 1339 مسؤولیت جبران خسارت را بر عهده دارد.

هدف: پژوهش حاضر به مقایسه کمالگرایی، سرسختی ذهنی و پرخاشگری رزمی کاران و تکاورانِ ارتش پرداخت. روش شناسی: شرکت کنندگان شامل 74 نفر از ورزشکاران مرد باشگاه های شهر تهران (منطقه 5، 9، 22) با بیش از 7 سال سابقه ورزشی در ده رشته رزمی (کاراته، تکواندو، ووشو، کیگ بوکسینگ، بوکس، جودو، کشتی، کیوکشین، هاپکیدو، کنگ فو) و 78 نفر از تکاورانِ نیروهای ویژه تیپ 65 ارتش ایران با بیش از 7 سال سابقه بود که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. پرسش نامه های استاندارد سرسختی ذهنی ورزشی (گلبی و شیرد)، کمالگرایی چندبعدی ورزشی ۲ (کالاتوس و همکاران) و خشم و پرخاشگری رقابتی (ماکسول و موریس) استفاده شدند. یافته ها: نتایج آزمون تی گروه های مستقل نشان داد دو گروه از لحاظ میانگین سنی و تجربه ورزشی تفاوت نداشتند. همچنین متغیرهای خشم، پرخاشگری و خشم کلی؛ و متغیرهای معیار شخصی، اهمیت به اشتباه، فشار مربی و کمالگرایی کلیِ گروه تکاوران بطور معناداری از گروه ورزشکاران رزمی بالاتر بود. اما سرسختی ذهنی ورزشی و خرده مقیاس های آن در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: یافته ها تأکید می کنند که احتمالا متغیرهای روانشناختی تحت تأثیر رشته های ورزشی رزمی قرار نگرفته اند، بلکه شاید محیط، نوع و شدت تمرینات یا ویژگیهای شخصیتی تکاوران موجب بالاتر بودن میزان پرخاشگری و کمالگرایی آنان شده است.