ورزش شهروندی

در این پژوهش تلاش شده است در مرحله نخست، حوزه های به کارگیری داوطلبان در ورزش شهروندی شناسایی شده و در مرحله بعد، این عوامل به منظور اقدامات لازم اولویت بندی گردند. روش این پژوهش توصیفی پیمایشی بوده و جامعه آماری آن را کلیه مدیران و معاونین حوزه ستادی سازمان ورزش شهرداری تهران، مدیران مجموعه های ورزشی، مدیران تربیت بدنی مناطق 22 گانه شهرداری تهران و اعضای شورای راهبردی ورزش شهروندی تشکیل دادند.تعداد نمونه برابر با جامعه (122نفر) می باشد(N=n). یافته های پژوهش نشان می دهد داوطلبان ورزشی تهران را می توان به ترتیب اولویت در 4 حوزه تفریحات ورزشی، همکاری در مدیریت فضاهای ورزشی، ورزش های سازمان یافته و بستر سازی برای استعدادیابی به کار گرفت. همچنین، به نظر می رسد به دلیل کمبود نیروی انسانی در حوزه تفریحات ورزشی و همکاری در مدیریت فضاهای ورزشی، مدیران سازمان ورزش شهرداری تهران ترجیح می دهند داوطلبان بیشتری را در این حوزه ها به کار گیرند. با توجه به یافته های پژوهش حاضر و سایر مطالعات این حوزه پیشنهاد می شود برای برنامه ریزی دقیق تر، حوزه های به کارگیری داوطلبان را از دیدگاه خود آن ها مورد بررسی قرار گیرد.

هدف از پژوهش حاضر تحلیل اثر مشارکت ورزشی بر سرمایه اجتماعی مبتنی بر نقش واسطه ای رسانه و قابلیت تعاملی افراد بود. روش از نظر نوع توصیفی همبستگی، از نظر استراتژی فرایندی، از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده ها میدانی می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل شهروندان استان گیلان دارای فعالیت ورزشی بودند و نمونه آماری براساس جدول مورگان با بیش از 10 هزار نفر به تعداد 384 نفر برآورد گردید. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مشارکت ورزشی، پرسشنامه مشارکت در فضای مجازی ورزشی، پرسشنامه قابلیت تعاملی و پرسشنامه سرمایه اجتماعی بودند که هر کدام 4 بُعد و 16 سؤال را دربرمی گرفت. جهت ارزیابی روایی محتوایی و صوری، نظرات و پیشنهادهای شش کارشناس خبره ورزش همگانی و شش متخصص مدیریت ورزشی در بازبینی ابزارها اعمال شد. از روش تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر در نرم افزار پی ال اس جهت بررسی روایی سازه و تحلیل فرضیات اصلی استفاد شد . نتایج نشان داد که مشارکت ورزشی دارای اثر مستقیم و معنی داری بر مشارکت رسانه ای، قابلیت تعاملی و سرمایه اجتماعی بود. ضمنا آزمون سوبل در تحلیل روابط میانجی نشان داد که اثر غیر مستقیم مشارکت ورزشی بر سرمایه اجتماعی از هر دو مسیر میانجی مشارکت رسانه ای و قابلیت تعاملی از اثر مستقیم آن بیشتر است. بنابراین می توان بیان کرد هر چند مشارکت ورزشی به طور مستقیم سبب افزایش سرمایه اجتماعی می شود، اما مداخلاتی مانند آموزش تعاملات و مشارکت رسانه ای اثر آن را افزایش می دهد

هدف از پژوهش حاضر ارائه الگویی برای تحلیل و مدیریت توسعه ورزش خانوادگی در ایران بود. روش تحقیق از نوع تحقیقات کیفی با رویکرد اکتشافی و سیستماتیک انتخاب شد. جامعه آماری شامل دو بخش جامعه انسانی (مدیران، اساتید، مربیان، و ...) و جامعه اطلاعاتی (کتاب ها، مقالات، اسناد، رسانه ها، و ...) بود. نمونه گیری به تعداد قابل کفایت بر مبنای رسیدن به اشباع نظری به صورت قضاوتی انجام شد (19 نفر و 84 نسخه). ابزار پژوهش شامل مطالعه کتابخانه ای و مصاحبه های اکتشافی چارچوب دار بود. روایی ابزار براساس اعتبار حقوقی و علمی نمونه آماری، نظر خبرگان و ضریب توافق بین مصححان کدگذار ارزیابی و تایید گردید. جهت تحلیل داده ها از روش کدگذاری چندمرحله ای و رویکرد تحلیل سیستمی استفاده شد. چارچوب پژوهش شناسایی شده شامل چهار منظر کلی؛ ظرفیت های خانوادگی برای مشارکت ورزشی (5 بُعد و 16 مولفه)، ظرفیت های اکوسیستمی توسعه ورزش خانوادگی (5 بُعد و 20 مولفه)، سازوکارهای مشارکت ورزشی خانوادگی (6 بُعد و 26 مولفه) و پیامدهای توسعه مشارکت ورزشی خانواگی (4 بُعد و 17 مولفه) بود. ماهیت ارتباط بین متغیرها در مدل براساس روابط علی – معلولی و تحلیل سیستمی مشخص شده است. همچنین چالش ها و راهکارهای توسعه ورزش خانوادگی متناسب با چارچوب مدل تعیین گردید.

هدف این مطالعه بررسی چالش های پیش روی ورزش شهروندی استان کردستان و ارائه مدل ارتقاء بود. پژوهش حاضر کیفی و از نوع تحلیل مضمون بود. جامعه آماری این پژوهش را صاحب نظران تشکیل می دادند. جهت نمونه گیری از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد و مبتنی بر اشباع نظری با 17 نفر از صاحب نظران مصاحبه شد. برای جمع آوری اطلاعات، از مصاحبه نیمه ساختاریافته استفاده شد. جهت بررسی کیفیت و اعتباربخشی به نتایج از معیارهای لینکلن و گابا (1985) که شامل معیارهای اعتبار، انتقال، قابلیت اعتماد و تأییدپذیری است استفاده شد. همچنین به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل مضمون اتریداسترلینگ استفاده شد. یافته های این مطالعه نشان داد: چالش های پیشروی ورزش شهروندی استان کردستان کانون شبکه ای مضمونی است که در برگیرنده 3 مضمون فراگیر و 9 مضمون سازمان دهنده (1) چالش های زمینه ای (نامطلوب بودن زیرساخت های ورزشی، مشکلات اقتصادی حاکم بر جامعه، تهدیدات زیست محیطی)، (2) چالش های ساختاری (یکپارچه نبودن مدیریت ورزش شهروندی، ضعف مدیریتی و سیاست گذاری، ضعف شاخص و نظام آماری مدون، حکمرانی نامناسب شهری) و (3) چالش های رفتاری (حاکمیت نگاه سیاسی به ورزش، تغییر سبک زندگی شهروندان) است. همچنین ارتقاء ورزش شهروندی استان کردستان کانون شبکه ای مضمونی است که در برگیرنده 3 مضمون فراگیر و 8 مضمون سازمان دهنده (1) حمایت زمینه ای (مشوق های کارآمد و هدفمند، افزایش کیفیت و کمیت زیرساخت های ورزشی استان)، (2) حمایت ساختاری (پشتیبانی مالی، سلامت محوری: محور طراحی شهری، یکپارچه سازی و وحدت رویه در ورزش شهروندی و پی ریزی نظام آماری مدرن و مدون) و (3) حمایت رفتاری (توسعه فرهنگ عمومی ورزش و آگاه سازی جامعه و اهتمام به ورزش شهروندی در مدیریت شهری) است

هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل توسعه ورزش شهروندی کلان شهرهای ایران با رویکرد مدلسازی ساختاری تفسیری بود. روش پژوهش، توصیفی و به لحاظ هدف، کاربردی بود. گردآوری اطلاعات، به صورت میدانی و به شیوه آمیخته کیفی و کمی انجام شد. جامعه آماری در بخش کیفی تعداد 18 نفر از خبرگان و در بخش کمی، تعداد 70 نفر شامل مدیران و کارشناسان دفتر ورزش همگانی وزارت ورزش و جوانان، مسئولان فدراسیون و هیئت ورزش های همگانی و مدیران تربیت بدنی شهرداری در کلان شهرهای ایران بودند. داده ها با بررسی اسنادی و نظرات خبرگان با روش دلفی و پرسشنامه محقق ساخته حاوی 16 عامل توسعه ورزش شهروندی جمع آوری شد. روایی پرسشنامه توسط 10 نفر از اساتید مدیریت ورزشی دانشگاه و یایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ تأیید شد (86/0= α). جهت ساختاردهی عوامل و طراحی مدل از نظرات خبرگان، درصد فراوانی و تکنیک مدلسازی ساختاری تفسیری استفاده شد.یافته های پژوهش نشان داد که 16 عامل مؤثر شناسایی شده بر توسعه ورزش شهروندی در 7 سطح قرار گرفتند. عوامل چشم انداز و مدیریت کلان و برنامه ریزی و مدیریت جامع در سطح زیربنایی مدل قرار داشتند. در نتیجه می توان گفت که توجه به ورزش شهروندی باید در جهت گیری های کلان دولت قرار گیرد و مسئولان نسبت به طراحی و اجرای برنامه جامع توسعه ورزش شهروندی اقدام لازم را انجام دهند.

مقدمه: هدف پژوهش، تحلیل عوامل مؤثر بر توسعه فرهنگ دوچرخه سواری با رویکرد ترویج ورزش شهروندی بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر، کاربردی، روش انجام آن کمّی، از نوع پژوهش های مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری تمامی متخصصان، کارشناسان دوچرخه سواری و ورزش شهروندی بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند (175=N) . ابزار تحقیق، پرسشنامه محقق ساخته برگرفته از مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه با خبرگان بود که پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد (89/0=α) به منظور بررسی ساختار عاملی ابزار از آزمون تحلیل عاملی اکتشافی با چرخش واریماکس، برای بررسی روایی سازه از تحلیل عاملی اکتشافی و برای بررسی تحلیل عاملی تأییدی ابزار از روش حداقل مربعات جزئی از طریق نرم افزار Pls استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد از بین عوامل مختلف همچون مدیریت ارتباط بخش علمی و اجرایی ورزش، تمرکز بر مهارت افزایی جوانان، برنامه ریزی اصولی، عوامل سیاسی اقتصادی با بار عاملی (89/0) و حمایت سازمان های مرتبط (86/0) بیشترین تأثیر را داشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق به منظور ترویج و توسعه فرهنگ دوچرخه سواری باید ظرفیت های استفاده از دوچرخه را در سطح شهرها افزایش داد. در این زمینه پیشنهاد می شود علاوه بر همکاری همه جانبه نهادهای متولی ورزش شهری، طراحان و برنامه ریزان شهری نیز در برنامه ریزی مسیرهای دوچرخه سواری، اصول استاندارد را با هدف ایجاد انگیزه و جذب شهروندان به ورزش دوچرخه سواری متعاقب آن تغییر رفتار و دستیابی به پایداری اجتماعی شهری رعایت کنند.