نظام تاریخی

این مقاله می خواهد با تعریفی جدید از عصر و نسل رابطه ی آن دو را بر اساس ملاحظه ی جدید تاریخی و مبتنی بر کارکرد جوهری هر یک روشن نماید. اگر عصر را گذشته از قالبی برای تاریخ،به معنی عنصری طبیعی نیز به حساب آوریم؛ سببیّت، علل و معلولات در نگاه مورخ غایب نخواهد ماند. زیرا هر ترکیب تاریخی، متضّمن عناصری از زمان جغرافیایی، زمان اجتماعی و زمان فردی است . حاصل جمع این عناصر سه گانه با لحاظ زمان،تاریخ را در نزد مورخ می سازد.

تمدن اسلامی پس از شکل گیری و پشت سر گذاشتن چند قرن درخشش در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، علمی و فرهنگی، از قرون میانه به بعد با موانع و مشکلاتی روبرو گردید که موجب شد تا با وجود دارا بودن دستاوردهای گرانمایه و پرورش اندیشمندان فراوان دچار افت و افول گردد و نتواند متناسب با مقتضیات زمان، زمینه های لازم را برای توسعه ی همه جانبه جامعه اسلامی فراهم سازد. درباره ی افول تمدن اسلامی، دیدگاه های مختلفی مطرح شده است. هر یک از نویسندگان، با نگاه خاصی به بررسی پدیده ی افول تمدن اسلامی پرداخته اند و علل و عوامل مختلفی را در این افول دخیل دانسته اند؛ ولی در میان تحلیل های صورت گرفته، کمتر به علل افول علمی تمدن اسلامی پرداخته شده است. این پژوهش بر آن است تا ضمن بررسی و تحلیل علل علمی افول تمدن اسلامی، راهکاره های لازم برای احیای تمدن اسلامی را نیز ارائه نماید. نگارنده بر این باور است که مسائل علمی، نقش عمده ای هم در اعتلا و درخشش تمدن اسلامی و هم در افول این تمدن بزرگ داشته است و یکی از مهم ترین راه های احیای تمدن اسلامی را نیز رفع این موانع و حرکت در جهت توسعه علمی می داند.