آموزش ورزش

ژیمناستیک به عنوان ورزش پایه و مادر به مهارت ها و قابلیت هایی از جمله قدرت، سرعت، انعطاف و چابکی نیاز دارد. مربیان و سرپرستان تیم ها همواره سعی در ارزیابی و سنجش این مهارت ها با استفاده از آزمون های طراحی شده در بازه های زمانی مختلف دارند. شناسایی موفقیت یک ژیمناست براساس این نتایج به تجربه بسیار زیادی نیاز دارد. بر این اساس در این مقاله، تلاش شده است تا با بومی سازی آزمون استاندارد تیم ملی ژیمناستیک آمریکا متناسب با جنس و سن ورزشکاران استان کردستان مهارت های مختلف براساس تکنیک های داده کاوی ارزیابی شود تا تأثیرگذارترین مهارت ها در کسب نتیجه مناسب با استفاده از الگوریتم های استخراج پارامترهای کلیدی بررسی شود. نتایج حاکی از آن است که قدرت و سرعت تأثیرگذارترین عامل موفقیت یک ژیمناست در آزمون های صورت گرفته اند. در نهایت می توان گفت ژیمناست هایی که در بدو ورود از عامل قدرت و سرعت بیشتری نسبت به ژیمناست های دیگر برخوردارند، در این رشته موفق تر خواهند بود.

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی روش آموزش ورزش و روش سنتی در آموزش والیبال بر متغیرهای دانش و اشتیاق دانش آموزان پسر بود که به صورت نیمه تجربی به انجام رسید. 36 دانش آموز به صورت غیر تصادفی و به عنوان نمونه در دسترس انتخاب و به دو گروه هجده نفره در قالب آموزش ورزش و سنتی تقسیم شدند و به مدت 12 جلسه تحت آموزش والیبال قرار گرفتند. از پرسش نامه 25 سوالی اشتیاق و پرسش نامه 20 سوالی دانش عمومی و تخصصی والیبال جهت جمع آوری داده ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. نتایج نشان داد روش آموزش ورزش به شکل معناداری سبب افزایش سطح دانش و اشتیاق دانش آموزان نسبت به روش سنتی شد. به نظر می رسد دلیل آن مشارکت فعال دانش آموزان در فرآیند برنامه ریزی، تصمیم گیری و اجرای برنامه آموزشی در این روش باشد.

یافتن بهترین شیوه آموزشی مسئله ای است که امروزه توجه بسیاری از محققان، پژوهشگران علوم رفتاری و ورزش را به خود جلب کرده است. در راستای این بحث هدف این تحقیق بررسی تأثیر بازی های ترکیبی، آموزش بازی برای درک و آموزش ورزش بر خلاقیت فردی و تیمی در مقایسه با روش خطی در بازی های فوتسال است. جامعه آماری تحقیق همه کودکان 9-12 سال شهر اهواز بودند (میانگین سن 74/10 سال و انحراف استاندارد=42/1). مداخلات برای مهارت های فوتسال طراحی شده بود، ازاین رو چهار گروه مشارکت کنندگان (20 نفر در هر گروه) به روش آموزش بازی برای درک، آموزش ورزش، ترکیبی و خطی تمرین کردند. خلاقیت تیمی و فردی با استفاده از تحلیل فیلم ارزیابی شد. تمرینات به مدت دو ماه طی 16 جلسه و هر جلسه یک ونیم ساعت ارائه شد. نتایج نشان داد در خلاقیت فردی در پس آزمون اختلاف بین گروه ها برای اعمال نامناسب معنادار نیست، ولی برای اعمال مناسب معنادار است. همچنین برای اعمال خلاق و اصیل و همچنین خلاقیت تیمی گروه آموزش بازی برای درک، ترکیبی، آموزش ورزش و خطی به ترتیب بیشترین پیشرفت را داشتند. در همه متغیرها اختلاف بین آموزش بازی برای درک و خطی (05/0>P) و ترکیبی و خطی (05/0>P) معنادار بود. نتایج این تحقیق مؤثر بودن روش آموزش بازی برای درک و ترکیبی نسبت به روش خطی را نمایان کرده است که می تواند در مدارس و مهدکودک ها کاربرد داشته باشد.