گفتمان فمینیستی

هدف پژوهش حاضر بررسی مؤلفه های فمینیستی در اشعار عاشقانه مینا اسدی است. روش پژوهش، تحلیل محتواست. جامعه آماری پژوهش شامل کتاب های شعر مینا اسدی است. اشعار عاشقانه او در آثار «از میان گم شده ها»، «بی عشق، بی نگاه»، «از عشق چیزی با جهان نمانده است»، «دریا پشت تردیدهای توست»، «چه کسی سنگ می اندازد»، «من به انگشتر می گویم بند» و «می خواهم به شانه تو بازآیم» وجود داشت. مؤلفه های خوانش فمینیستی شامل تصاویر ارائه شده از بدن زن در متن، زبان زنانه، روان زن و رابطه آن با فرایند نگارش و فرهنگ مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که بیشترین میزان اهمیت مربوط به مؤلفه زبان زنانه و فرهنگ است. در بیشتر اشعار شاهد نگاه فرودستی به زن هستیم. نقش سنتی ای که از زن در متون مختلف شاهد هستیم و ریشه در فرهنگ زن ستیز دارد شامل تصویر زن لکاته، زن فروشنده و زن رقاصه است. در برخی اشعار اسدی، زن تبدیل به شی ءای اروتیک شده است و در سیطره نظام مردسالار حضور دارد. گم گشتگی زن، تلاش برای یافتن خودش و پیوند او با طبیعت در برخی اشعار اهمیت یافته است. روان زن او را به طبیعت نزدیک می کند برخلاف روان مرد. زیرا روانِ زن به طبیعت نزدیک تر است. آنجا که اسدی از بدن زن سخن می گوید گویی هویت زن و منِ وجودی او در کنار یک عشق و یک مرد معنا می یابد.