موثق نمایی

آداب نامه های کلاسیک فارسی بنا به کارکرد هدایتی-بازدارنده ای که برای آن ها مفروض است، مشحون از ردّپاهای آشکار و ضمنی مولف-راویان رخداد/خبرها به قصد جهت دهی به فهم/تفسیرِ شنونده/خواننده هاست. گلستان سعدی در مقام متنی آداب نامه ای دربردارنده وجوهی از مداخله های مذکور در برساخت حکایت/واقعیت هاست. یکی از اشکال مداخله در گلستان ، به کارگیری انواع گفتمان وجهی به قصدِ موثق نمایی رخداد/خبرهای موضوع بازنمایی است. در این نوشتار انواع موثق نمایی مولف-راوی گلستان در قالب تجربه زیسته وی با رویکردی پدیدار-روایت شناختی دلالت یابی و تفسیر شده است. نتیجه نشان می دهد که مولف-راوی گلستان سعی کرده است بسیاری از رخداد/خبر های مندرج در حکایت ها را با تکیه بر ضمیر اول شخص در قالب تجربه زیسته خود بازنمایی کند. بدین صورت که در آغاز حکایت های مذکور، گاهی هم در میانه حکایت، با اشاره به برخی از کنش های ادراکی حسّی یا سایر نشانگان نزدیکی؛ حضور باواسطه یا بی واسطه خود با زمان/مکان وقوع رخداد یا منبع تولید آن را در قالب سه منِ بلاغی، ناظر و فردی اعلان کرده است. این نزدیک نمایی ضمنِ موثق نماییِ رخداد/خبر ها درصدد است تا دانایی/باور بازنمایی شده در آن ها را نیز در نظر شنونده/خواننده، قطعی/درست بنمایاند.