ورزش کارگران

هدف: هدف از پژوهش حاضر ارائه الگویی برای تحلیل و مدیریت توسعه ورزش کارگری در ایران بود.روش شناسی: روش تحقیق از نوع تحقیقات کیفی با رویکرد اکتشافی و سیستماتیک انتخاب شد. جامعه آماری شامل دو بخش منابع انسانی (مدیران، اساتید، مربیان، و ...) و منابع اطلاعاتی (کتاب ها، مقالات، اسناد، رسانه ها، و ...) بود. نمونه گیری به تعداد قابل کفایت بر مبنای رسیدن به اشباع نظری به صورت قضاوتی انجام شد (18 نفر و 53 نسخه). ابزار پژوهش شامل مطالعه اسنادی و مصاحبه های اکتشافی نظام مند بود. روایی ابزار براساس اعتبار حقوقی و علمی نمونه آماری، نظر خبرگان و ضریب توافق بین مصححان کدگذار ارزیابی و تایید گردید. جهت تحلیل داده ها از روش کدگذاری چندمرحله ای و رویکرد تحلیل سیستمی استفاده شد.یافته ها: مدل مفهومی شامل شش سطح متوالی بود: سطح زمینه (حامیان اجتماعی و ظرفیت های محیطی)، سطح ساختار (نهادهای متولی، قابلیت راهبردی اجرایی و تقسیم کار میان بخشی و فرابخشی)، سطح قابلیت (نوآوری و تنوع بخشی ، سیستم دانش و فناوری، تأمین و مدیریت منابع انسانی، تأمین و مدیریت منابع فیزیکی و تأمین و مدیریت منابع مالی در ورزش کارگری)، سطح فرایند (رویدادهای ورزشی، نیازسنجی ورزشی، فرهنگ سازی ورزش، آموزش همگانی ورزش و خدمات ورزشی به کارگران)، سطح عملکرد (قابلیت ورزشی، دستاورد ورزشی و مشارکت ورزشی کارگران) و سطح پیامد (توسعه پایدار ورزش کارگری).نتیجه گیری: بر اساس مدل مفهومی می توان گفت که سیستم توسعه ورزش کارگری کشور توسط زنجیره ای از عوامل زمینه ای، ساختاری، قابلیتی، فرایندی، عملکردی و پیامدی هدایت می شود و برآیند روابط بین این عوامل، خروجی سیستم و سطج توسعه را تعیین می کند.