حق بر ورزش

هدف پژوهش حاضر بررسی حق بر ورزش، تفریح و اوقات فراغت افراد معلول از منظر اسناد ملی و بین المللی حقوق بشر بود. این پژوهش از نوع کیفی بود و با روش تحلیل محتوا انجام شد. جامعه آماری کلیه قوانین و مقررات ملی و بین المللی مرتبط با حق بر ورزش، تفریح و اوقات فراغت افراد به طور عام و قوانین و مقررات مربوط به معلولین به طور خاص بود. ابزار گردآوری داده ها چک لیست کدگذاری بود. برای اطمینان از صحت اطلاعات ثبت شده و جلوگیری از تعصبات و نظرات شخصی از 3 کدگذار برای تعیین ضریب توافق بین کدگذاران استفاده شد. یافته ها نشان داد با وجود اینکه در قوانین و مقررات ملی و بین المللی متعددی بر این موضوع تأکید شده است اما سازمان ها و نهادهای فعال در حیطه ی ورزش، تفریح و اوقات فراغت به وظایف خود در برابر معلولین، آن طور که شایسته است عمل نکرده و شرایط را برای بهره مندی معلولین از امکانات ورزشی و تفریحی مهیا نکرده اند. بنابراین می طلبد که نگاه ترحم آمیز به افراد معلول به نگاه حق مدارانه تغییر یابد، تعارضات بین قوانین برطرف شده و قوانین دارای ضمانت اجرا گردند و افزون بر این ها، نهاد نظارتی مستقلی بر اقدامات دستگاه ای مسئول و اجرای درست قوانین توسط آنها نظارت داشته و در صورت تخلف با آنها برخورد قانونی صورت گیرد.