نماد و سمبل

سمبل و نماد یکی از روش های هنجارگریزی و آشنایی زدایی در شعر و نقاشی است. شاعران و هنرمندان با این شیوه معنا و مفهومی را که برای خواننده تکراری است، بیگانه می کند. بنابراین موجب گسترش معنای متن و تأویل پذیری آن می گردد. پیچیدگی و عدم صراحت در بیان، نمادپردازی آن را به یکی از هنری ترین صورخیال تبدیل کرده است. نمادپردازی از ویژگی های سبک شناسی شعر و هنر معاصر است و به منزله شیوه ای بین رشته ای در تحلیل متون و اشعار مورد استفاده قرار می گیرد. این رویکرد که از زبان شناسی، جامعه شناسی، روان شناسی، نقد ادبی و ... بهره گرفته است، روشی کارآمد برای تجزیه وتحلیل است. تحلیل نمادپردازی آثار ادب فارسی می تواند زمینه ساز خوانشی تازه از آن ها و موجب فهم بهتر این متون شود. پژوهش حاضر، شناخت و کاربرد نمادگرایی و سمبلیزم در آثار شاعران برجسته زن معاصر همچون، عالم تاج قائم مقامی، ژاله اصفهانی، پروین اعتصامی، سیمین بهبهانی، فروغ فرخزاد، طاهره صفارزاده و ...  و زنان نقاش معاصر را با تمرکز به اندیشه های نام آوران این علم بررسی می کند. نتایج این پژوهش نشان می دهد فضای اجتماعی دوران معاصر زمینه را برای آفرینش اشعار نمادین و ابهام و چندمعنایی کردن آن به شاعران یاری رسانده و اکثر نمادها و نشانه ها و سمبولیسم ها دربرگیرنده مضامین اجتماعی است و انتقادهای جامعه شناسانه دارند.اهداف پژوهش:بررسی نماد و نمادگرایی در آثار زنان شاعر معاصر.بررسی نمادگرایی در آثار زنان نقاش معاصر.سؤالات پژوهش:آیا عنصری نمادینی چون باد و آب و ... در آثار شاعران زن در دوره معاصر چه جایگاهی دارد؟نمادگرایی در آثار زنان نقاش معاصر چه جایگاهی دارد؟