لیگ یک

هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه سابقه ورزشی با میزان تحلیل رفتگی مربیان لیگ برتر و لیگ یک فوتبال ایران می باشد. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و توصیفی می باشد و نمونه آماری آن کلیه مربیان لیگ برتر و لیگ یک فوتبال کشور به تعداد 78  نفر مربی بودند. روش نمونه گیری به صورت هدفدار بوده است و ابزار اندازه گیری، شامل پرسشنامه تحلیل رفتگی مسلش می باشد که دارای آلفا کرونباخ 76/0 در این تحقیق می باشد. از روش آماری همبستگی پیرسون، جهت تعیین ارتباط سابقه ورزشی با تحلیل رفتگی و آزمون 2χ (کای – اسکور) جهت بررسی رابطه بین تحلیل رفتگی و سابقه قهرمانی مربیان لیگ یک و برتر فوتبال کشور، از روش آماریT مستقل جهت مقایسه تحلیل رفتگی در مربیان لیگ برتر و لیگ یک استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که بین هیچ یک از خرده مقیاس های تحلیل رفتگی و سابقه ورزشی مربیان، رابطه معنی دار وجود ندارد. تحلیل رفتگی شغلی درمربیان، به ویژه مربیان لیگ برتر بیشتر از لیگ یک به صورت جدی وجود دارد که قابل تامل است و به نظر می رسد بروز سطوح متوسط و بالاتر خستگی عاطفی در مربیان که باید ارتباط موثر و قوی با بازیکنان تحت رهبری خود ایجاد نمایند، نگران کننده است. پس، فدراسیون فوتبال می بایست نسبت به تغییر نگرش مربیان، بهبود رفتارهای فردی و گروهی مربیان اقدام نماید .