الگوی اولویت بندی

هرچند اقدامات خیر و نیکوکارانه در کشور دامنه وسیعی دارد، فقدان سیاست گذاری و نبود الگو و مدلی برای اولویت بندی اقدامات خیر، فعالیت های نیکوکارانه را در حوزه اثربخشی با کاستی های جدی مواجه کرده است. برهمین اساس پژوهش حاضر، به روش مرور نظام مند و با تکنیک های مقایسه قریب و بعید و تکنیک وارونه سازیِ نظریه زمینه ای، مدل های طراحی شده جهت اولویت بندی کارهای خیر را در سایر دپارتمان های دانشگاهی، خیریه ها و تجربیات سازمانی سنخ بندی کرده است تا ضعف و قوت این مدل ها را بررسی کند و زمینه را برای طراحی مدلی برای اولویت بندی اقدامات نیکوکارانه فراهم کند. مرور نظام مند 167نمونه شاملِ5رشته آکادمیک، 20خیریه و 24تجربه دولتی یا سازمانی نشان می دهد که مدل های اولویت بندی موجود شامل دو سنخ عمده است: الف) شاخص محور با روشِ ازپیش موجود و شاخص های بومی و غیربومی؛ ب) روش محور با شاخص های ازپیش موجود و شاخص های غیربومی. کاستی های این نحوه سازماندهی عبارتند از: الف) سیستماتیک نبودن تحقیقات پیشینه به دلیل فقدان رویکرد بینارشته ای؛ ب) فقدان رویکرد بومی در طراحی الگوی اولویت بندی امور در برخی از مطالعات و فقدان رویکرد بومی در طراحی شاخص های اولویت بندی امور در دیگر مطالعات؛ ج) تقلیل روش شناختی در حصول الگوی نهاییِ اولویت بندی. درنتیجه، تحقیقات بعدی به منظور توسعه معرفت دراین زمینه، نیازمند رفع کاستی های سه گانه یادشده است.