روش عینی

ضمانت اجرای شرط ضمن عقد به طور سنتی، الزام مشروط علیه و سپس حق فسخ عقد است. محدودیت در این ضمانت اجرا هم موجب تزلزل رابطه قراردادی میان طرفین عقد می شود و هم مخالف مقتضای عدالت است. مطالبه بهای شرط، ضمانت اجرای عادلانه ای است که این کاستی را جبران می نماید. بر اساس نظریه «مطالبه بهای شرط»، مشروط له پس از تخلف مشروط علیه و ممکن نبودن اجبار وی، حق دارد بها و قیمت شرط را از او مطالبه نماید. نظریه فوق مبتنی بر تقابل شرط و عوض، عمومیت ارش، اصول لزوم قراردادها و قاعده لاضرر است. قاعده عدالت و عرف هم مؤید این ضمانت اجراست. در تعیین خسارت قراردادی به طور کلی و بهای شرط به طور خاص، دو روش را می توان اعمال نمود؛ روش عینی و روش ذهنی. در روش عینی که نمود نظم گرایی در تعیین بهای شرط می باشد، شیوه های معینی برای جبران خسارت توسط قانون گذار یا مفسر قانون توصیه می شود. اما در روش ذهنی، تعیین خسارت بر اساس ارزیابی دادرس از خسارت واردشده بر متضرر و به هدف جبران کامل خسارت صورت می پذیرد. در نحوه تعیین بهای شرط، با توجه به مبنای منتخب، روش عینی ترجیح دارد. هرچند در مواردی همچون تعیین بهای شرط نتیجه و شرط صفتِ غیر مالی دیدگاه ذهنی اولویت می یابد.

اصل جبران کامل خسارات که در حقوق ایران از آن به اصل اعاده وضعیت زیاندیده به حالت سابق تعبیر می گردد، در نظام های حقوقی مختلف و اسناد بین المللی، از جمله کنوانسیون بیع بین المللی کالا، اصول اروپایی قراردادها و اصول قراردادهای تجاری بین المللی مورد پذیرش واقع شده و در مورد نقض قراردادها ی بیع بین المللی برای طرف زیاندیده نبز قابل استناد است. در نقض قرارداد بیع بین المللی، این اصل اقتضا دارد که وضعیت زیاندیده در شرایطی قرار گیرد که اگر قرارداد به طور کامل اجرا می شد، توقع داشته است. بنابراین در شیوه های تعیین خسارات قراردادی هم این اصل باید مد نظر قرار گیرد. لذا در روش عینی تعیین میزان خسارت که طرف زیاندیده حق انعقاد معامله جانشین را دارد یا در روش انتزاعی تعیین میزان خسارت که زیاندیده استحقاق دریافت مابه التفاوت قیمت کالای دریافتی با قیمت بازار را دارد، اعمال اصل جبران کامل ضروری است و هر روشی که این اصل را بهتر تأمین کند اولویت دارد.

در اواسط قرن بیستم میلادی، رشد سریع جمعیت شهرنشین و به دنبال آن، تراکم بالای ساختمانی، بیش از هر زمان دیگری توجه ویژه ی برنامه ریزان و طراحان شهری را به مقوله ی پوشش گیاهی شهری جلب کرد تا از این طریق بتوانند با کنترل عوامل مخرب زیست محیطی، همچون آلودگی هوا، تأثیرات ناشی از جزایر گرمایی شهری و دیگر آلودگی های منبعث از مناطق شهری، زمینه را برای ارتقاء کیفیت های روان شناختی محیطی شهرنشینان با درنظر گرفتن میزان مناسب سبزینگی در چشم اندازهای شهریشان به طور هم زمان فراهم کنند. در این راستا، روش ها و تکنیک های متفاوتی برای ارزیابی و تخمین کمیت فضاهای سبز و عملکرد آن ها گسترش یافته است. به دست آوردن شاخص های سبزینگی متعدد در موقعیت های گوناگون درراستای درک میزان تأثیرگذاری سبزینگی بر عملکردهای مناظر شهری ازجمله تلاش های متخصصان عرصه ی شهری در چند دهه ی اخیر بوده است که هریک با هدف و روشی متمایز ارائه شده اند. در تحقیق حاضر، با معرفی شاخص های گوناگون سبزینگی، سلسله مراتب شکل گیری، روش های ارزیابی و بیان نقاط ضعف و قوت هریک درخصوص اثرگذاری مؤثرشان در مناظر شهری، این نتیجه حاصل شده است که روش های عینی با نگاه سه بُعدی مزیت بیشتری درمقایسه با روش های ذهنی و همچنین روش های عینی با نگاه دوبُعدی دارند؛ زیرا به واقعیت موجود نزدیک تر و عاری از مشکلات روش های ذهنی هستند.