خاندان آیتی

اسناد و مدارک به جامانده در مراکز اسنادی و آرشیوهای شخصی عالمان شیعی حاوی اطلاعات گوناگون فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و دینی است که می تواند در پژوهش های مختلف موردتوجه قرار گیرد. یکی از مهم ترین اسناد خطی بر جای مانده از عالمان شیعی متعلق به خاندان آیتی بیرجندی است که بررسی و مطالعه ی دقیق آن ها بیانگر وجوه اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه ی بیرجند و ایفای نقش این خاندان در زمینه های مختلف است. براین اساس، مقاله پیش رو در نظر دارد از طریق دسته بندی موضوعی و تحلیل محتوایی اسناد خاندان مذکور جایگاه این اسناد را در مطالعات تاریخ فرهنگی و اجتماعی منطقه مورد ارزیابی قرار دهد. یافته های پژوهش  بیانگر جایگاه رفیع خاندان آیتی در حل و فصل مسائل اجتماعی، دادرسی ها، گرفتاری های مردم، رتق وفتق امور شرعی و اثرگذاری آن ها در تصمیم گیری های سیاسی و اقتصادی منطقه است. خاندان آیتی ضمن برقرار نمودن ارتباط مردم با خاندان حکومتگر و سروسامان دادن امور آن ها، تلاش می نمودند که از دایره ی شرع نیز در تأیید حکومت خارج نشوند.

واقعه عاشورا در تاریخ اسلام ازجمله حوادث اثرگذاری است که کتب زیادی پیرامون آن نگاشته شده است. مطالعه و تحلیل آثار عاشورایی از جهات گوناگون در خور توجه است؛ یکی از موارد مهم، تحلیل نگرش ها و بررسی نوع گفتمان های موجود در این آثار است. نویسندگان واقعه طف در بیان چگونگی این حادثه و شرح احوال و شخصیت یاران امام حسین (ع) دیدگاه های گوناگونی ارائه کرده اند که تنوع و گوناگونی گزارش ها را انجامیده است. در میان گزارش های ارائه شده، آثار خاندان آیتی بیرجندی (محمدباقر، محمدابراهیم و محمدحسین) از جنبه های مختلف درخور توجه و واکاوی است. وجود علمای برجسته و صاحب قلم، شاخص بودن آثار برخی از این خاندان بویژه توجه به تحریفات و آسیب ها، و مستندنویسی از دلایل انتخاب موضوع این نوشتار است. کانون محوری بحث های عاشوراپژوهی خاندان آیتی، افزون بر واگویی واقعه بر مبنایی مستدل و مستند، بررسی برخی تحریفات آن است؛ از این رو این مقاله با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی به نقد و بررسی آثار عاشورایی این خاندان، و سنخ شناسی گفتمان های مطرح شده پرداخته است. دستاورد این پژوهش، بیانگر وجود ابعاد سنخ شناسانه، نگرش های تاریخی، دیدگاه عاطفی، عرفانی و ماورایی در شکل گیری آثار عاشوراپژوهی این خاندان است؛ که برخی از این گفتمان ها به دلایل پرشماری چون ویژگی های متنی (ادبی، تاریخی و فقهی) بر سایر گفتمان ها برتری و چیرگی یافته است.