گردشگری پست مدرن

 اصالت از قدیمی ترین و بحث انگیزترین مفاهیم در مطالعات گردشگری است که از رویکردهای مختلف به آن پرداخته شده است. اشاره به اصالت صحنه سازی شده ریشه در انسان شناسی دارد. منشأ نگاه ساخت گرا به اصالت، جامعه شناسی است و ارتباط بین اصالت و تجربه گردشگر، در روان شناسی مطالعه می شود. در حالی که صحبت از خویشتن واقعی امری فلسفی و بحث در مورد فرایند احراز اصالت، عملی سیاسی است. برخی اصالت را از ویژگی های ماهوی اشیا، رویدادها یا مکان های مورد بازدید می دانند و گروهی منشأ آن را درک و تجربه گردشگر می پندارند. سایرین معتقدند تجربه اصیل اهمیت اندکی دارد، آنچه مهم است تجربه ای لذت بخش به دور از خانه است. بعد از گذشت بیش از نیم قرن از طرح موضوع اصالت در گردشگری، هنوز ابهامات فراوانی درباره ماهیت آن وجود دارد؛ مفهومی بنیادی در گردشگری که نه تنها جایگاه رفیعی در گفتمان های تئوریک این حوزه پیدا کرده بلکه کاربرد گسترده ای نیز در برنامه ریزی های توسعه و بازاریابی گردشگری یافته است، به گونه ای که بسیاری از مقصدها و جاذبه های گردشگری با ادعای اصیل بودن، سعی می کنند خود را از رقبایشان متمایز کنند. در این مقاله سیر تطور و تکامل مفهوم اصالت در گردشگری را مرور و سعی می شود با رویکردی تحلیلی این مفهوم از دیدگاه صاحب نظران برجسته آن بررسی شود و به روندهای جدید در این حوزه نیز اشاره می شود.