تقسیم منافع

در این مقاله مسئله انتخاب تأمین کننده در دو حالت همکاری و رقابتی موردبررسی قرارگرفته است. تأمین کنندگان محدودیت ظرفیت نداشته و بر اساس سیاست ارسال در حین تولید رفتار می کنند. دو سناریوی قرارداد فروش با استفاده از روش های تئوری بازی ها در نظر گرفته شده است. سناریوی اول شامل بازی همکارانه در قرارداد قیمت عمده فروشی و تقسیم سود به سه روش شاپلی، ارزش  و روش حداقل هسته است. سناریوی دوم، بازی رقابتی استکلبرگ شامل سیاست تأمین کننده رهبر در قرارداد تخفیف است. در این تحقیق با بررسی ویژگی های ساختار بازی، نشان داده شده است که مدل بازی همکارانه جوابی پایدار در راستای کاهش هزینه های کل سیستم دارد و  هزینه فرصت هر واحد ظرفیت تولید، دارای نقشی تعیین کننده در مسئله انتخاب تأمین کننده است. پس از تعیین توابع عایدی بازیکن ها در هر سناریو، نقاط تعادل بازی مشخص شده و نهایتاً با حل یک مثال عددی، عایدی هرکدام از بازیکن ها و کل زنجیره مقایسه شده است. منافع کل زنجیره در حالت همکاری بهتر از حالت رقابتی است. خریدار بیشترین منفعت را در تقسیم سود به روش ارزش  کسب می کند در حالیکه روش شاپلی بیشترین منفعت را برای تأمین کنندگان دارد.