پیشران های رشد

هدف این پژوهش طراحی و اعتباریابی الگوی پیشران های رشد فرانچایزر در صنعت بیمه ایران بود. برای دستیابی به این هدف از روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه مدیران شرکت بیمه البرز و مدیران نمایندگی های این شرکت در استان آذربایجان شرقی بود که با توجه به محدود بودن تعداد جامعه آماری، برای انتخاب شرکت کنندگان از روش سرشماری استفاده شد (120 نفر). در ابتدا براساس تحلیل محتوای مقالات منتشرشده، 34 پیشران شناسایی و مبنای طراحی پرسشنامه اولیه قرار گرفت. پس از بررسی اعتبار محتوا، اهمیت ماده ها برمبنای داده های گرد آوری شده با استفاده از دو الگوریتم درخت تصمیم (CRT و C5.0) بررسی و چهار ماده حذف گردید. سپس تحلیل عاملی اکتشافی برای تعیین مولفه های اصلی پیشران نشان داد که 30 ماده باقیمانده روی هشت عامل در مجموع 32/74 درصد از واریانس کل را تبیین می کنند. سپس، چارچوب نظری روابط علّی بین هشت عامل پیشران با استفاده از تکنیک دیمتل (DEMATEL) و نظرات 12 متخصص دانشگاهی و مدیر باتجربه شرکت های بیمه (تجربه مدیریتی بالای 10 سال) تدوین و اعتبار آن با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری بررسی و مورد تأیید گرفت. براساس الگوی تدوین شده، در الگوی پیشران های رشد فرانچایزر در صنعت بیمه ایران، مولفه ویژگی های کسب و کار بیمه گزاری از طریق ویژگی های فرانچایز، پراکندگی سیستم فرانچایز و شهرت نشان تجاری و سپس از طریق قابلیت اعتماد، اشتراک دانش، مدیریت تعارض بر قصد تدوام همکاری اثرگذار می باشد. پیشران های شناسایی شده در پژوهش حاضر و روابط علّی بین مولفه های اصلی آنها می تواند برای رشد و توسعه فرانچایز در صنعت بیمه ایران به کار گرفته شوند.

 خصلت ویژه حکمرانی چین؛ یعنی اتکا به نظام تک حزبی و برنامه ریزی مرکزی واجدِ عدم تمرکزِ منطقه ای، با وجود شدت و ضعف در آن، در این کشور به یک ویژگی پایدار در برنامه ریزی توسعه تبدیل شده است که به نحوی پویا با روند بلندمدت حرکت چین تحت قیودِ اقتصاد جهانی مرتبط است. این مقاله به دنبال تببین آن است که چین از ابتدای دهه 2020، در بزَنگاه برنامه چهاردهم (2025-2021)، و برای غلبه بر چالشِ گذار دشوار از یک اقتصاد صادرات محور و کاربر به یک اقتصاد نوآورانه و سرمایه بر، بر امر نوآوری هدف گذاری کرده تا پیشرانه رشد اقتصادی آن از حرکت بازنماند. تغییر پارادایم فوق در برنامه چهاردهم چین نمود یافته است. به عبارت دیگر، هدف گذاری برنامه چهاردهم چین بر نوآوری، برآیندی است از گذار این کشور از دوره جهش خود (2020-1978)، ورود به دشواره های بلوغ اقتصادی و ضرورت اتکا به منابع جدید و متفاوتی از رشد که آسیب کمتری بر محیط زیست وارد می کند. روش انجام این تحقیق، تحلیل سند برنامه چهاردهم توسعه چین (2025-2021) از بابت برجسته شدن مقوله توسعه نوآوری محور در آن، در تقاطع با تحلیل سایر اسناد پشتیبان این برنامه است.  یافته های ما نشان داده است، یک بار دیگر حاکمان چین ملزومات توسعه زمانمند را اجابت کرده و گذار به یک اقتصاد نوآورانه و سرمایه بر  را که وابستگی بسیار کمتری به صادرات دارد و بیشتر به مصرف داخلی وابسته است و نسبت بسیار پایینی از تولید ناخالص داخلی خود را سرمایه گذاری می کند، انتخاب کرده اند. وجه پایدارانه انتخاب رویکرد نوآوری محور، هم فشارهای وارده بر اقتصاد شکننده چین ازطرف منابع و محیط زیست را تعدیل می کند و هم مرزهای آینده جهان را به روی این کشور- قاره می گشاید.