ورودی ها

در این مطالعه نشان داده شد که علم می تواند در بسیاری موارد آینده را پیش بینی کند. روش علمی پیش بینی آینده آن است که با مجموعه داده هایی از سیستم واقعی، مدلی مجازی طراحی شود که رفتارش شبیه سیستم واقعی باشد. شکل کلاسیک مدلسازی سیستم های دینامیکی نشان دادن آنها به وسیله مجموعه ای از معادلات دیفرانسیل خطی یا غیرخطی، معمولی یا با مشتقات جزئی است. شرط لازم و کافی برای پیش بینی آینده در سه ویژگی خلاصه می شود: اول، ارائه مدلی از سیستم واقعی با رفتاری مشابه آن؛ دوم، دانستن دقیق شرایط اولیه سیستم واقعی؛ سوم، دانستن دقیق عوامل مؤثر بر سیستم یا ورودی ها در زمان حال و آینده. تحقق این سه شرط آن قدر” اما و اگر» دارد که همه ناکامی ها در پیش بینی آینده به دلیل ناتوانی در دستیابی به آنهاست. در علوم مهندسی این اما و اگرها به اختصار «عدم قطعیت» نامیده می شود. مهم ترین مورد، عدم قطعیت در نمایش سیستم است که هیچ راهی برای به صفر رساندن آن وجود ندارد، ولی روش های متعددی برای کاهش آن ارائه شده است. یکی از روش های مدلسازی که در دهه های اخیر فراگیر شده، استفاده از روش های محاسبات نرم است. این روش علاوه بر سیستم های مهندسی، در سیستم های مرتبط با علوم انسانی و اجتماعی با عدم قطعیت قابل توجه، مانند اقتصاد و مدیریت، کاربرد وسیع یافته است. در مهندسی کنترل شما نه تنها آینده را پیش بینی می کنید، بلکه آن را به شکل دلخواه می سازید. در این مطالعه این مباحث بررسی و تحلیل شده است تا شیوه آینده پژوهی و پیرو آن آینده سازی بر مبنای علم مشخص شود.