ظرفیت خالی

در ادبیات اقتصادی ایجاد بنگاه های جدید و رشد بنگاه های موجود دو عامل اساسی در افزایش تولید محسوب می شود. این در حالی است که در مقایسه با ایجاد بنگاه های جدید، رشد بنگاه های موجود خصوصاً زمانی که بخش عمده ای از ظرفیت این بنگاه ها خالی رها شده و تولید کمتر از اندازه کارا صورت می گیرد زمینه را برای تخصیص بهینه منابع تولید که نیروی کار و سرمایه از عمده ترین آنها محسوب می شود، فراهم می کند. بر این اساس، این مقاله می کوشد تا با تخمین ظرفیت های بهینه صنایع تولیدی و مقایسه آن با ظرفیت های موجود، امکان افزایش تولید این بخش را از مسیر رشد بنگاه های موجود بررسی کند. بنگاه های تولیدی با 10 نفر کارکن و بیشتر در مقاطع زمانی 1386-1384، داده های این پژوهش را تشکیل داده و برای تخمین اندازه کارا بر حسب تولید از روش های کومانور ویلسون در سطح کدهای چهاررقمی ISIC استفاده شده است. نتایج نشان می دهد در مقاطع زمانی مورد بررسی، بیش از 90 درصد از بنگاه های صنایع تولیدی ایران کمتر از اندازه کارا فعالیت کرده و با دستیابی آنها به این اندازه افزایش تولید تا چهار برابر امکان پذیر است. این در حالی است که از حیث سیاستگذاری نیز، دستیابی به این اندازه ضروری ترین مسیر در تخصیص بهینه نیروی کار، سرمایه و در نتیجه افزایش تولید ملی در بخش صنعت است.

پژوهش حاضر به شناسایی پیشایندهای تولید تحت برند، در شرکت های تولیدی کفش، دمپایی و پلاستیک استان قمپرداخته است. درتولید تحت برند، شرکتی که ظرفیت تولیدش جوابگوی حجم تقاضای بازار نیست، می تواند بخشی از محصولات موردنیاز خود را در قالب روش برون سپاری و یا حتی استفاده از پیمانکار فرعی تأمین کند. تحقیق حاضر برحسب نتیجه، کاربردی و برحسب هدف تحقیق، اکتشافی و برحسب نوع داده ها، کیفی است. جامعه آماری پژوهش، مدیران شرکت های تولید پلاستیک، کفش و دمپایی استان قم است و نمونه گیری تا رسیدن به اشباع نظری ادامه یافته است؛ ازاین رو بیست مدیر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده است. ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه و مطالعات کتابخانه ای است. در تجزیه وتحلیل داده ها، از روش تحلیل تم جهت شناسایی پیشایندها و از روش آنتروپی شانون، جهت رتبه بندی عوامل استفاده شده است. نتایج پژوهش در سه دسته عوامل مؤثر بر فروش برندهای معتبر، عوامل ایجادکننده ظرفیت خالی و علل عدم گرایش مدیران به سیاست تولید تحت برند ارائه شده است.