جرائم پلیس

با توجه به اهمیت نیروی انتظامی و نقش آنها در حفظ نظم و امنیت در جامعه، پرداختن به مسائل و مشکلات رفتاری کارکنان آن، بسیار ضروری به نظر می رسد. بز هدیدگی ناشی از رفتارهای منحرفانه و مجرمانه پلیس، جلوه های متنوعی دارد و راهکارهای پیشگیری و واکنش ویژه ای را نیز می طلبد. متأسفانه در مقررات کیفری ایران به کیفیت و نحوه اجرای برخی از وظایف نیروهای انتظامی به نحو شفاف اشاره نشده است و این سکوت قانونگذار موجب اختلاف در برخورد مأموران شده است و آنها با اعمال سلیقه و در نبودِ معیاری برای سنجش قانونی اقدامهایشان گاهی با تجاوز به حریم خصوصی شهروندان و یا با اعمال خشونت فیزیکی و یا روانی علیه آنان، افراد جامعه را بزه دیده بدرفتاری خود م یکنند. اعمال خشونتِ بیشترِ پلیس نسبت به اصحاب دعوا، شاخص های امنیت و اعتماد اجتماعی به پلیس را به شدت کاهش م یدهد و پدیده بز هدیدگیِ اصحاب دعوا خصوصاً اصحاب دعاوی کیفری )شاکی، شاهد، افرادِ مرتبط با جریان پرونده( از بدرفتاری مأموران نظام کیفری را افزایش م یدهد. اگر دستگاه عدالت کیفری و خصوصاً بخشِ انتظامیِ این دستگاه، در رفتار با قربانیانِ جرائم و تأمین نیازهای به جا و معقولِ آنان )بویژه قربانیان جرائم خشون تبار و جرائم جنسی( کوتاهی کند، "بز هدیدگی ثانویه" واقع می شود که آثار آن از "بز هدیدگی اولیه" کمتر نیست. لذا این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی، به تبیین بز هدیدگی اصحاب دعوی ناشی از بدرفتاری پلیس، در دو مقیاس عوامل و راهکارهای پیشگیری م یپردازد و راهکارهایی برای افزایش سلامت و کارآمدی پلیس جهت کاهش نرخ بز هدیدگی ثانویه ارائه م یکند.