شرکا پیمان

پیمان می تواند یک شیوه کاملاً مؤثر برای دستیابی به فرصت های استراتژیک جدید باشد اما علی رغم این موضوع، درصد بالایی از پیمان های استراتژیک با شکست مواجه شده و به نتیجه ختم نمی شوند. از این رو پژوهش حاضر به دنبال شناسایی عوامل مؤثر بر پایداری و ثبات پیمان های استراتژیک با استفاده از مرور نظام مند بوده است. موارد مورد بررسی در این پژوهش کلیه مقالات پذیرفته شده در پایگاه های معتبر بودند که بعد از انجام فیلترینگ در چند مرحله تعداد 44 مقاله برای ارزیابی و تحلیل نهایی مورد بررسی قرار گرفتند. در فرایند کدگذاری بر اساس مقالات گزینش شده و نهایی تعداد 30 مضمون فرعی در غالب سه مضمون اصلی تقسیم بندی شدند که عبارت اند از : تیم مدیریت ارشد، ساختار و کسب وکار. در بخش تیم مدیریت ارشد ، قابلیت استراتژیک رهبران، تعهد تیم مدیریت ارشد ، هماهنگی بین مدیران ارشد پیمان ها، داشتن تخصص های میان رشته ای، داشتن تجربه قبلی در فضای همکاری بین شرکتی شناسایی شدند. در بخش ساختار هم فرایند مدیریت پیمان ها، بازخورد عملکرد مداوم و کوتاه مدت، شفافیت خروجی داده، تعداد شریک پیمان ها، منابع مکمل، اهداف متمایز، داشتن چشم انداز بین المللی، خروجی های ناملموس، قابلیت های یادگیری متقارن،تقسیم کار روشن،شکل حکمرانی، نوع قرارداد، سیستم پاداش دهی،جهت گیری پیمان، نوع مبادله شناسایی شدند؛ برای بخش کسب وکار هم فاصله فرهنگی، رشد بازار، شهرت شریک،اندازه شرکا، تجربه شرکا، قلمرو پیمان، نوع فعالیت شرکا،جریان نقدینگی هر یک از شرکا منحصربه فرد بودن نوع مبادله، انتخاب درست شریک کلیدی گزینش شدند. نهایتاً هم بر اساس تناسب 5 گانه شناسایی شده (فرهنگی، استراتژیک، عملیاتی، سازمانی و افراد)در هر یک از سطوح پایداری می توان آن را به صورت قابل توجه ای افزایش داد.