خودمحق پنداری

موضوع این پژوهش پرداختن به مساله تعدیل خودمحق پنداری با آموزش فرهنگ دگرپذیری است، که از تمامیت خواهی ایدئولوژیک تا تعاملات تأملی متغیر است. روش پژوهش تحلیلی- استنتاجی به منزله نوعی از پژوهش های کیفی است. بعد از بررسی مبانی نظری و تبیین ایدئولوژی با محوریت اندیشه ونک دایک، امکان و چگونگی تأثیر ایدوئولوژی در شکل گیری فرهنگ خود محق پندار استلزام شد و از هرمنوتیک فلسفی برای تعدیل این پدیده، بهره گرفته شد. در واقع سعی شده نشان داده شود طرحواره های قطبی شده گروه خاص، که از سوی ابزارهای اطلاع رسانی اقتدارگرا و تمامیت خواه، القاء می شود چگونه، شناخت و نگرشِ اجتماعیِ شهروندان را شکل داده و پیاده سازی آن مدل ذهنی، در نقش الگوی رفتار با غیر، القاء می شود در واقع تفاوت این شهروند با گروه صاحب قدرت، فقط در امکان پیاده سازی اقتدار است، و الّا هردو ذهن شبیه هستند. تجلّی این فرهنگ در پیوستاری، از سیاست های کلی ادارات تا روابط میان فردی افراد نمایان می شود. اینکه، هرمتوتیک فلسفی با عنصر امتزاج افق های فکری (به جای "خود"ی مثبت و دیگری منفی)، و در فرایند تعاملات تأملی من و تویی آزاد، می تواند تاحدی تعدیل گر این سندرم اجتماعی باشد، و تعادلی بین حق و تکلیف رخ دهد، کافی نیست، زیراکه عصر، عصر حیات ایدئولوژی هاست نه تعاملات تأملی؛ برنامه ریزی واقع گرایانه آموزش توان زیست در عصر ایدئولوژی است. می توان، با بازتعریف و گسترش معنای "خود"ی، با الهام از مفاهیم همچون قضاوت، ذوق و حس مشترک، زمینه ورود بر فرهنگ دگرپذیری را از درون فرهنگ خودمحق پندار، فراهم ساخت. تفصیل این مهم در مقاله آمده است.