نزاکت در کار

پژوهش حاضر با هدف بررسی برازش یک مدل مفهومی از میانجی گری سرزندگی در کار در رابطه با پیشایندهای سازمانی و پیامدهای آموزشی در کارکنان بیمه تأمین اجتماعی اهواز انجام گرفت. نمونه پژوهش شامل 267 نفر از کارکنان بیمه تأمین اجتماعی اهواز بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه، از پرسشنامه های نزاکت در محل کار پوراس و ارز (2009)، رهبری توانمندساز اهرن و همکاران (2005)، سرزندگی در کار اسپریتزر و همکاران (2012)، رفتار خود توسعه خوکیو (2007)، انگیزه آموزش نو و ویلک (1993) و انتقال آموزش ژائو (1996) استفاده شد. تحلیل داده ها با کمک روش الگویابی معادلات ساختاری (SEM) و با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS ویراست 24 انجام شد. جهت آزمودن اثرات واسطه ای در الگوی پیشنهادی نیز از روش بوت استراپ استفاده شد. الگوی پیشنهادی پژوهش از برازش خوبی با داده ها برخوردار بود. یافته ها حاکی از آن بود که مسیرهای مستقیم نزاکت در محل کار و رهبری توانمندساز به سرزندگی در کار معنی دار بودند. علاوه بر آن مسیر سرزندگی در کار به رفتار خود- توسعه، انگیزه آموزش و انتقال آموزش نیز معنی دار بودند. هم چنین نتایج مسیرهای غیرمستقیم نشان داد که نزاکت در محل کار و رهبری توانمندساز از طریق سرزندگی در کار بر رفتار خود- توسعه، انگیزه آموزش و انتقال آموزش اثر مثبت و معنی داری دارند. جو مثبت در سازمان از طریق تقویت سرزندگی کارکنان می تواند منجر به نتایج مثبتی مانند اشتراک دانش و رفتارهای خود- توسعه شود.