نرخ گذر

ارزیابی عمکلرد سازمان های مختلف و در نتیجه پی بردن به میزان برآورده شدن شاخص های موردنظر، همواره راه گشای برنامه ریزان برای آینده بوده است؛ بنابراین در این مقاله عملکرد سازمان آموزش و پروش شهرستان اهواز از منظر شاخص های کارایی درونی در طول برنامه چهارم توسعه کشور مورد ارزیابی قرار گرفته و در نهایت به مقایسه عملکرد های این شهرستان با میانگین های استان خوزستان پرداخته است. روش به کار گرفته شده در این مطالعه، توصیفی- تحلیلی بوده و به کمک مدل جریان دانش آموزی و از طریق ترسیم جداول و نمودار نتایج ثبت شده است. جامعه آماری مورد استفاده در این پژوهش، کلیه مدارس شهرستان اهواز طی سال های 1388-1383 بوده و به دلیل ماهیت توصیفی پژوهش، در این بررسی نمونه گیری صورت نگرفته است. یافته های این پژوهش نشان داد که ضریب کارایی درونی مقطع راهنمای شهرستان اهواز در طول این برنامه 82 درصد بوده و نسبت اتلاف صورت گرفته در این شهرستان در این پنج سال 22/1 و میانگین این شاخص در کل استان 2/1 می باشد. میانگین نرخ ماندگاری در استان خوزستان، 76/97 بوده و این در حالی است که میزان این نرخ در شهرستان اهواز 98/95 است. همچنین در شاخص افت تحصیلی، عمکرد شهرستان اهواز نسبت به میانگین استان از میزان بالاتری برخوردار می باشد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی روند جریان دانش آموزی مقطع راهنمایی شهرستان اهواز طی سال های برنامه چهارم توسعه(1388-1383) است. در این رابطه نرخهای گذر، ارتقاء، تکرار پایه، و مدل جریان دانش آموزی مورد بررسی قرار گرفته است. روش به کار گرفته شده در این مطالعه، توصیفی- تحلیلی بوده و به کمک مدل جریان دانش آموزی و از طریق ترسیم جداول و نمودار نتایج به ثبت رسیده است. جامعه آماری مورد استفاده در این پژوهش، کلیه مدارس شهرستان اهواز طی سال های 1388-1383بوده و به دلیل ماهیت توصیفی پژوهش،کلیه جامعه آماری به منطور تحلیل مورد بررسی قرار گرفته است. برخی از مهمترین نتایج به دست آمده از این تحلیل عبارتنداز: نرخ ارتقاء در بین دانش آموزان دختر دوره راهنمایی بیشتر از دانش آموزان پسر در شهرستان اهواز بوده است. در طول برنامه چهارم توسعه، عملکرد دانش آموزان شهری همواره نسبت به دانش آموزان روستایی در سطح بهتری بوده است و میزان نرخ گذر واقعی دانش آموزان دختر در عبور از دوره راهنمایی بیشتر از دانش آموزان پسر بوده است.

این مقاله به بررسی فرصتهای آموزشی در مناطق عشایری استان سیستان و بلوچستان می پردازد. روش انجام این پژوهش توصیفی – تحلیلی می باشد و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان عشایر در مقاطع آموزشی سه گانه در سال تحصیلی ۹۰-۸۹ مناطق و شهرستان های استان بوده و نمونه برابر کل جامعه آماری در نظرگرفته شده است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از روش مطالعه کتابخانه ای و همچنین از طریق آمارنامه های موجود بطور مستند جمع آوری گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از شاخص های محاسبه نرخ گذر، ضریب بهره برداری از فضای آموزشی، نرخ تراکم و نحوه توزیع جمعیت عشایری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان داد که نظام آموزشی مناطق عشایری استان در تمام شاخص های نرخ گذر تحصیلی، ضریب بهره برداری از فضاهای آموزشی، نرخ تراکم و نحوه توزیع معلمین در مقاطع ایتدایی، راهنمایی و متوسطه از وضعیت مناسبی برخوردار نمی باشد و فرصتهای آموزشی آن نابرابر است.