خود بیگانگی

سرطان پدیده ای اجتماعی است. واقعیت اجتماعی سرطان متکثر و برخاسته از فهم و تجربه افراد درگیر با آن است. این پژوهش باهدف فهم معنای سرطان در ذهنیت افراد، بر پایه 43 مصاحبه عمیق و نیم ساخت یافته (10 بیمار سرطانی، 10 نفر از اعضای خانواده و 23 نفر از اعضای گروه درمان پرستار، پزشک سرطان شناسی و روان پزشک و روان شناس)، در مرکز اصلی درمان سرطان شهر اصفهان نوشته شده است. رویکرد پژوهش پدیدارشناسی و در ترکیب با جامعه شناسی تفهمی، روش پژوهش مطالعه کیفی اساسی، شیوه نمونه گیری ترکیبی از نمونه گیری هدفمند و مکمل و ابزار تحلیل، تحلیل مضمونی است. مطالعه روایت های افراد نشان دهنده پنج مضمون پذیرش سرطان از سوژگی تا تغافل، ابژگی بدن بیمار و بازتعریف نظم زندگی روزمره، دوگانه خانه/ بیمارستان و درهم ریختگی فضاها و روابط اجتماعی بیمار، خود بیگانگی بیمار ذیل اقتدار دیگری پزشک و بیمار به مثابه کلیتی یکپارچه در الگوی مراقبت پرستاری است. به طورکلی، هرچند روایت ایرانی از سرطان خاص بودگی های خود را دارد، اما بافهم جهانی از سرطان سازگار بوده که در آن، برساخت میان ذهنیت غالب پیرامون سرطان، بیش از آن که از علم پزشکی و اقتدار آن متأثر باشد از تصویر سرطان در فهم عامه تأثیر می پذیرد که بازتولیدکننده انگاره بنیادین سرطان به مثابه نیستی و مرگ است.