گذر از کودکی

معانی گسترده ای از کودکی و تجربه های متنوعی از «گذر از کودکی» در داستان های کودک به عنوان یکی از اشکال متون فرهنگی که همگام با تحول در مفهوم کودکی دست خوش تغییر شده، بازتولید می شود. هدف اصلی این مقاله، بررسی نحوه ی روایت «گذر از کودکی» در رمان «زیبا صدایم کن» است. پیش فرض اصلی این پژوهش آن است که رمان به مثابه محتوای رسانه ای به فهم مخاطب از ارزش ها و هنجارهای جامعه شکل می دهد و بخش عظیمی از آن چه در نگرش اجتماعی و نگاه کودکان به جهان پیرامون شکل می گیرد به سبب قابلیت درگیر شدن مخاطب، ریشه در بازنمایی عرف های اجتماعی در این متن دارد. در مقاله حاضر سعی می شود به شیوه توصیفی- تحلیلی به پرسش اصلی؛ گذر از کودکی در رمان «زیبا صدایم کن» چگونه روایت می شود؟ پاسخ داده شود. رویکرد روایت شناسی با تلفیق الگوهای روایی ژنت و بارت به دلیل ویژگی های ساختاری و محتوایی این رمان انتخاب شده است و علاوه بر بررسی ساختار روایی به دلالت های ضمنی در این پژوهش پرداخته می شود. نتایج نشان می دهد،گذر از کودکی در این رمان به گونه ای روایت می شود که کودک باید به سرعت از مرحله ی کودکی گذر کند و در چهارچوب ساختارهای اجتماعی به عضو فعال جامعه تبدیل شود اما خودِ کودک به دنبال ساختارشکنی است. جنبه های متنوعی از بازاندیشی در خویشتن که از ویژگی های بارز فردگرایی است، در این رمان بازگو می شود. رمان «زیبا صدایم کن» با تصویرسازی دنیای مستقل کودکی، روایت متفاوتی از کودکی به مثابه گروه خاص را بازگو می کند.