بازنمایی جرم

رسانه ها، نمایشگر جریان اطلاعاتی جامعه هستند و به عنوان سپهر ارتباطی میان افراد و کنش و واکنش آنان قرار می گیرند. وسایل ارتباط جمعی، بیشتر در پی ایجاد بستر آرام اطلاعاتی برای جامعه است، گرچه گاه در برخورد با پدیده ها، مستقیم یا غیر مستقیم کارکرد منفی می گیرد که مصداق بارز آن نیز، در انعکاس جرم و جنایت رخ می دهد. رسانه، نسبت به این سوژه باید فعل پیشگیرانه برگزیند، اما به دلیل کج روی از فطرت خود، چه بسا عملش منفی هم می شود و فضا را جرم خیز می کند. این مقاله تلاش دارد، کاشفی باشد بر ارتباط میان کنش رسانه در مواجهه با جرم که این را در میان نظریه ها، توصیف ها و تحلیل به جست وجو می نشیند. استفاده اسنادی از شگردهای محققان و استنتاجی مقایسه ای و حتی الامکان استقرایی خواهد داشت تا به احتمال دریابد تنها وضع قوانین و اِعمال آن توسط سیستم قضایی، هرچند لازم است، اما کفایت نمی کند. پژوهش فعلی، به این تحلیل رسید که رسانه، به عنوان محرک افکار مردمی، در رجوع به خبرهای جنایی، باید جذابیت را بعد از مصلحت جامعه بگذارد تا نقطه ثقل عملی آن منع عادی انگاری ارتکاب جرم و ایجاد حس امنیت روانی و اجتماعی برای اجتماع باشد.

جرم شناسی بصری شاخه ای از جرم شناسی است که به بررسی نقش تصاویر و رسانه های بصری در شکل دهی به تصورات ما از جرم، مجرمان و عدالت کیفری می پردازد. این رشته به تحلیل چگونگی بازنمایی جرم در فیلم ها، سریال ها، عکس ها، نقاشی ها، بازی های ویدیویی و سایر اشکال رسانه ای می پردازد و تأثیر این بازنمایی ها را بر نگرش عمومی، سیاست های جنایی و عملکرد نظام عدالت کیفری بررسی می کند. جرم شناسی بصری به ما کمک می کند تا: تصاویر و اطلاعات ارائه شده در رسانه ها را به صورت انتقادی بررسی کنیم. تأثیر این تصاویر و اطلاعات را بر نگرش خود و دیگران نسبت به جرم و عدالت کیفری درک کنیم. درک بهتری از چگونگی شکل گیری تصورات عمومی از جرم و مجرمان داشته باشیم. به طور مؤثرتر در بحث های مربوط به سیاست های جنایی شرکت کنیم. در نهایت، جرم شناسی بصری به ما کمک می کند تا با دیدی آگاهانه تر و مسئولانه تر به تصاویر و اطلاعات مربوط به جرم و عدالت کیفری نگاه کنیم و از تأثیرات منفی احتمالی آن ها بر جامعه جلوگیری کنیم.